Çok uzun zaman önce?
Gökyüzünün sonsuzluğunda kocaman bir yıldız varmış?
İçten içe yanar, pırıl pırıl parlarmış.
Gün gelmiş, yalnızlıktan canı sıkılmış?
?Yeni yıldızlar doğurayım, birçok yıldız, ışıl ışıl parlasınlar gökyüzünde? demiş.
Binlerce, milyonlarca yıldız olmuş.
Kimi küçük, kimi kocaman yıldızlar gökyüzünü doldurmuşlar, sohbete koyulmuşlar.
Yaşlı olanlar sönüp gökyüzüne karışıyor, yeni doğanlar da alkışlarla, sevinç törenleri ile yıldızlar ailesine katılıyormuş.
Yıldızlar, gökyüzünün sonsuzluğunda, barış ve kardeşlik içinde, ışık seyranın aydınlığında dolaşıp duruyorlarmış?
Gel zaman, git zaman?
Her şey değişim içinde ya?
?Kara delik? denen bir acayip, doyumsuz, ışık ve aydınlık düşmanı boşluk, yıldızlara saldırır olmuş.
Yıldızları bir bir yutuyormuş.
Büyüdükçe daha çok acıkıyor, daha çok yıldızı yutuyormuş.
Yaşam kaynağı ışığını kaybetme korkusu, karanlığa boğulma korkusu yıldızları düşünmeye, çare üretmeye zorlamış.
Yaşlı, bilge bir yıldız, tüm yıldızları çevresine toplamış, şöyle demiş:
?Yıldız kardeşlerim, çocuklarım, bu ?Kara delik´ denen canavar, soyumuzu yok edemesin. Karanlık, aydınlığımızı örtmesin? demiş, bilge yıldız.
İşte o günden bu yana?
Yıldızlar el ele vermiş, daha çok ışık vermişler, birbirlerine tutunmuşlar, gökyüzüne daha çok yayılmışlar?
Gökyüzü yıldızlarla ışıl ışıl aydınlanmış?
Bize göz kırpan yıldızların sonsuzluk masalı hep anlatılır olmuş, yıldız çocuklara...