Kasvetli, sessiz, yorgun bir hava…
Yağmur,
eli kulağında.
Düş yolculuğudur yağmur.
Bulutlar denize düştü düşecek.
Yağmur, hep alıp götürür insanları bir yerlere, bilinmez randevulara, özlemlerin kıyısına bırakıverir sessizce.
Sen yağmuru dinlersin, yağmur seni.
Yağmura sarınmak.
Kimsesizliğe sarınmak ister bazen insan. Kendini dinlemek, kendi olmak.
Yağmur, hemen yoldaşı oluverir insanın, kimsesizliğin.
Sizi dinler, bıkmadan, usanmadan.
Yağmurla muhabbetin sırrına dalan insan, mutluluğunu, acılarını, özlemlerini döküverir yağmurun kucağına, yağmur, yaşlı sokak taşlarının arasından ılık ılık alır götürür tüm duyguları bir yerlere…
Yağmur, yağmur gibi yağıyor.
Hüzünle, günlerin yorgunluğunu yavaşça toprağa bırakıyor.
Yaşlı ıhlamur ağacının sevincini duyuyorum sanki o tozdan yapraklarının duşunda.
Suyun serinliğini hissediyor tüm yapraklarında. Yağmurla dans edercesine salınıp duruyor yaşlı ıhlamur.
Yağmur, düş yolculuğudur.
Kendi müziğinde.
Tatlı bir serinliğin ortalığa yaydığı toprak kokusu.
Güzel, diri, mübarek…
Umurunda değil yağmurda ıslanmak. Yağmurun ıslatması. Saçlarına düşen yağmuru, ellerinde taşırcasına, birbirlerine “bereket mübarek” diyen insanların mutluluğu.
Yağmur, herkesin dilidir.
Her şeyin.
Yağmur yağıyor.
Yağmur oluyorum.
Saçlarımda, ellerimde, düşlerimde yağmur sıcaklığı.
