Tilki, ormanda gezmektedir.
Bir ağacın dalında asılı bir geyik budu görür. Açtır, yalanır ama içine de bir kurt düşer. Yaklaşır, dolanır çevresinde ağacın, bir tuzak olduğunu görür. Uzaklaşıp sotaya yatar. Biraz sonra kurt gelir, budu görür, tilkinin farkına varır.
-Ne yapıyorsun tilki kardeş?
-Hiç, yatıyorum der, tilki.
-Burada bir but var, gördün mü?
-Gördüm.
-Neden yemedin yahu?
-Bugün orucum der, tilki.
-Eh, ben yiyeyim o zaman.
-Buyur, afiyet olsun.
Kurt, buda uzanır, dişlemesiyle birlikte bir patlama, ortalık toz duman!
Kurt yaralı, perişan yatarken tilki, yere düşen buda yumulur. Bu durumu gören kurt:
-Lan, hani oruçtun?
Tilki, pişkin pişkin:
-Biraz önce top patladı, duymadın mı?
X X X
Bir yerlerde hep tilkiler de vardır.
Kurtlar da.
Hele savaşın olduğu yerde. Ölülerin bıraktığı birikimler, zenginlikler, tilkiler tarafından hemen yağmalanır. Bir ülke de olabilir bu yağmalanan yer, bir bölge de, dünya da.
X X X
Şeyhülislam Dürrizade Abdullah Efendi, Padişah II. Mahmut tarafından azledilir. Hırsızlık yaptığı, devlet gelirlerini kendi şahsı için kullandığı söylenmiştir.
Azilden sonra Sultan II. Mahmut, haber vermeden Dürrizade’nin Üsküdar’daki muhteşem köşküne oruç açmaya gider.
Büyük bir ziyafetten sonra, olağanüstü pırıltılar içinde, cam kaselerde hoşaflar gelir. Padişah, gözünü kaselerden alamaz. Dürrizade, yapıştırır, paçayı kurtarmak için:
-Kaseleri buzdan yaptırıp, hoşafı onların içine koydurdum efendimiz.
X X X
Bu ülkede, çok uzun zamandır şu meşhur söz vardır:
“Devlet malı deniz, yemeyen domuz!”
İktidarı ele geçirenler, bu sözü hep doğrulamışlardır.
Anlayacağınız, Dürrizade’ler hiç bitmez. Ha din adamı olmuş, he devletin bir ucundan tutmuş olsun!
