Değerli okurlarım,
Ülkemizde insanlar genellikle kendileri için değil, başkaları için yaşarlar. Bu küçüklüğümüzden itibaren bize öğretilen, sorgulanmayan en sonunda da bizi tüketen bir öğretidir aslında. Bir söz var bu konuda: "Çevrelerine uymak için kendilerini yontanlar tükenip giderler." Ülkemiz, başkaları için kendini şekillendiren bunun sonucunu da yalnızca pişmanlık olarak ödeyen insanlarla doludur. Bunun psikolojik, sosyolojik olarak birçok nedeni vardır ama ben nedeninden daha çok durumun fotoğrafını çekmek istiyorum.
Örneğin; güzel bir evde oturmanın ya da iyi bir araba almanın vereceği zevktense, başkalarının bu eve ve otomobile bakıp kıskanmasının vereceği zevk daha fazladır. Servet sahibi olanların, her gün servetlerini sosyal medyada sergilemeleri bu yüzdendir. Asıl zenginler kendilerini, servetlerini, özel hayatlarını sergileme ihtiyacını hiç duymazlar. Onlar bu durumu içselleştirdikleri için başkalarınının gözünden zenginliklerinin onaylanması ihtiyacını duymazlar. Oysa zenginliği tepeden inme şeklinde elde edenler bu durumda hem emeksiz elde ettikleri servet dolayısıyla hem de bunun gerçek tatminini yaşamadıkları için her şeylerini gözler önüne sererek insanların onayıyla ancak zengin olduklarına ikna olabilirler. Bu teşhir kültürünün nedeni aslında budur.
Makam ve mevki içinnde böyledir durum.
Makamı ele geçirmenin sarhoş ediciliği de bundandır. Başkalarını kıskandırmak, onlardan üstün olmak, onlara emir vermek! Bazı siyasiler bunu gizlemeye çalışsa da zevk kasılmaları her gün ekranlara yansıyor. Ne kadar da güç ve otorite sahibi oldukları her hallerinden belli oluyor.
Değerli okurlarım,
Birbirine bu kadar çok çiçek gönderen toplum yoktur dünyada. Ama bunlar gönülden gelen çiçekler değil, illa dev çelenkler olmalı ve üzerinde büyük puntolarla isminiz yazmalıdır. Yerli yersiz herkese çelenk gönderilir: Cenazeye, düğüne, çiğköfteciye, giyim mağazasına, ya da umumi helâ açılışına. Düğünlerde sonses müzik açılması, Anadolu köylerinde havaya ateş edilmesi ve büyük şehirlerde havai fişek gösterisi yapılması, asker uğurlamalarında sokakları inletilmesi, yolların kesilmesi bunun bir göstergesidir.
Bu yüzden Türkiye’de birey olarak kendi varoluş problemleriniz ya da metafizik kaygılarınızla uğraşamazsınız. Ne kadar köşenize çekilmiş olursanız olun, parti davası, kur hesabı, sporda ve siyasette her alana sıçramış akıl dışı söylemler gelip sizi bulur.
Medyanın en çok dedikodu ürettiği ülkedir burası. Çünkü insanlar buna meraklıdır.
Bu yüzden bireysel olan hiçbir şey derinleşemez, kök salamaz; insanlar kendi iç hesaplaşmalarına dalamaz, olgunlaşamaz.
Her şey ‘’bir rivayete göredir’’ buralarda! Bir hadisenin söylentisinin çıkması gerçekleşmesinden daha kötüdür.
Yöneticilerin eleştiriye tahammül edememesi de aynı konunun bir başka yönüdür.
Sorunların çözülmesi değil, yok sayılması, görmezden gelinmesi tercih edilir. Bu nedenle, bir şeyi eleştirdiğinizde, o durumu ortaya çıkaran kişi olarak sanki sorunun nedeni sizmişsiniz gibi tepki alırsınız.
Ortega y Gasset’in dediği gibi ‘’Ben kendimin ve çevremin toplamıyım’’
Her vatandaş, kendisinin ve çevresinin toplamıdır. Yani hangi erdemleri taşırsanız taşıyın, hangi ilkelere inanırsanız inanın, toplumun akmakta olduğu çamurlu dere yatağından kurtulamazsınız. Gelir size bulaşır.
Sizi de kendisi gibi kılmak için müthiş bir efor sarf eder. Milyonlarca satır yazı, haber, video üzerinize saldırı; milyonlarca televizyon imgesi gözünüzü ve beyninizi hırpalar.
Çünkü siz bir bireysinizdir. O sürünün içinde değilsinizdir. Ve Türkiye’nin sürüde olmayanlara tahammülü yoktur.
Hele bağımsız, özgür düşünceli, kendi kendisine sorular soran, vicdanlı bireylere asla!
Bu yüzden Türkiye’de bireyselliğini korumak isteyen insanların ömrü, sürüleştirme çabalarına direnmekle geçer.
Eğitimci – Yazar
Soner Atabek
