Pek çoğumuz samimi değiliz maalesef. Günübirlik ve kişisel menfaatlerimizin peşinden koşuyoruz. En yakınlarımızı bile anlamak yada anlamaya çalışmak gibi bir derdiğimiz yok.
Daha önceki yazılarımda da ifade ettiğim gibi hepimiz -miş gibi davranıyoruz. Lafın gelişi hep “ Acını, mağduriyetini, sıkıntılarını paylaşıyorum. Haksızlığa uğradığını düşünüyorum, her daim yanındayım. Senin için yapabileceğim bir şey var mı? “ gibi beylik laflar ederiz gelişigüzel. Birer dilekten öteye gitmez. Üzüntüleri, acıları, mağduriyetleri hiç bir zaman bizzat yaşayanlar kadar içselleştirebilmemiz, derinlemesine yaşayabilmemiz yada paylaşabilmemiz de mümkün değildir. Sadece kendi içimizi rahatlatırız. Başka bir deyişle hep tribünlere oynarız.
Coğrafya kaderdir derler ya birer şark kurnazı olmuşuz. Gerçi yaşadığımız coğrafya ile de sınırlandırmak çok doğru olmaz. İnsanoğlunun fıtratında var diyelim geçelim. Hiç bir zaman ne kendimize nede çevremize itiraf edemesek de zihnimizden geçenler ile söylediklerimiz ve davranışlarımız farklıdır. Çoğu kez mücadele etsekte; nefsimize, içimizdeki şeytana yenik düşeriz. Vicdan muhasebemizde de kaybederiz bir çok defa. Bunun bilgili, aydın yada cahil olmakla da pek alakası yoktur. Önemli olan galip gelebilmektir. Objektif yaklaşmak gibi bir derdimiz de bulunmaz. Haklı ya da haksız olmak değil kazanmaktır tek amacımız. Toplum içerisinde de çoğu kez haklının yanında değil güçlünün yanında saf tutarız. Mazlumun yanında olduğunuzu söylesekte samimi değilizdir. Hep bir menfaat ve kurnazlık peşindeyizdir itiraf edemesek te.
Tuttuğumuz takımı desteklerken bile kendimize söz geçiremeyiz, önemli olan mücadele etmek desek te. Dedim ya önemli olan kazanmaktır nasıl kazandığımızın bir önemi yoktur. Tezahüratlarımız da bile “ Vur, kır, parçala, bu maçı kazan” diye bağırırız.
Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün ahlaki değerlere vurgu yapmak adına spor ile ilgili söylediği, çoğumuzun da diline pelesenk ettiği, her fırsatta kullandığımız "Ben sporcunun zeki, çevik ve aynı zamanda ahlaklısını severim.” sözünün bile içini boşaltırız çoğu zaman.
Hem kendimizi, hem çerçevemizi ve hatta tövbe haşa Yaradanı bile kandırmaya çalışırız. Bilmeyiz ki; bu ömrü billah mümkün değildir. İmtihan dünyası işte, sınanıyoruz; kimimiz öyle, kimimiz böyle…
Bu ne hırs, bu ne öfke ölümlü dünyada, nefes gittiğinde hepimizin sonu değil mi makber?
İnsan olmak, hem de iyi insan olmak zordur vesselam.
Bir dua ile bitirelim; Allah hepimizi hem aklı hem de kalbi temiz kullarından eylesin…
