Rivayet olunur ki...
Kuşların hükümdarı olan Simurg bilgi ağacının dalları arasında yaşar ve her şeyi bilirmiş.
Kuşlar yoksulluk ve darlık içinde acı çekerlermiş. Ve inanırlarmış ki, Simurg kendilerini kurtaracakmış. Ne var ki, Simurg yıllar yılı ortada görünmeyince kuşlar kuşkulanır olmuşlar.
Derken günün birinde, çok uzak bir ülkede, bir kuş sürüsü Simurg´un kanadından bir tüy bulmuş. Simurg´un var olduğunu anlayan dünyadaki tüm kuşlar toplanmışlar ve birlikte Simurg´un huzuruna çıkıp, yardım istemeye karar vermişler.
Çünkü hepsi dardaymış.
Sıkıntılı, zor, ölümcül günler geçirirlermiş.
Ancak Simurg´un yuvası, etekleri bulutların üstünde, Kafdağı´nın tepesindeymiş. Oraya varmak için yedi dipsiz vadiyi, tepeleri aşmak gerekirmiş.
Kuşlar hep birlikte yola koyulmuşlar.
İsteği ve sebatı az olanlar yolda birer birer dökülmeye başlamış. Yorulanlar, düşenler olmuş.
Aşk vadisinden geçmişler önce.
Ayrılık vadisinde uçmuşlar.
Hırs ovasını aşmışlar.
Kıskançlık gölünü geride bırakmışlar.
Yorulmuşlar.
Önce bülbül geri dönmüş, aşkını hatırlayıp.
Papağan o güzelim tüylerini bahane edip, vazgeçmiş yola devamdan.
Kartal yüksekliğin krallığını bırakamamış.
Baykuş yıkıntıları özlemiş.
Balıkçıl bataklığı... Sayıları gittikçe azalmış. Altıncı vadide şaşkınlık, yedinci vadide olan yok oluş´ta bütün kuşlar umudunu yitirmiş.
Kafdağı´na vardıklarında otuz kuş kalmış.
Sonunda sırrı sözcükler çözmüş.
Simurg´un yuvasına varınca görmüşler ki, Simurg, otuz kuş demekmiş. Kuşlar anlamışlar ki, aradıkları sultan, güçlü kuş, bilge kuş, kurtarıcı kuş kendileridir. Gerçek yolculuk kendine yapılan yolculuktur.
Simurg´u beklemekten vazgeçip, kendi küllerimizden yeniden doğabilmek için, kendinizi yakmadıkça, her birimiz Simurg olmayı göze almadıkça, bilgi, sabır, cesaret ve dayanışmaya el vermedikçe, kendi korkularımızdan atıldığımız bataklıktan kurtulamayacağız. Kafesimizde yaşarsak, özgürlüğü tadamayacağız...
Şimdi gökyüzünde uçmak zamanıdır.