Anıtkabir’e ilk ziyaretim Ulusoy Denizcilik lisesinde öğretmenlik yaptığım 2014 yılıydı. Anıtkabir defterine yazılacak metini benim yazmamı istediklerinde, Atamla sefere çıkacakmış gibi heyecanlanmış, kaç kez yazıp yazıp silmiştim cümlelerimi; kelime dağarcığım yetmez olmuştu.
Defterin nasıl yazılacağı, ardından neler yapılacağını anlatan nöbetçi komutanı dinlerken hata yapacağım korkusuyla, ter içinde kalmıştım. Kalemi elime aldığım anda tüm korkum uçup gitmişti. Eksiksiz ve hatasız yazımı tamamlayarak en gür sesimle okumuştum. Gözlerimden gurur yaşları akıyordu.
“ .... Denizciliği Türk’ün ulusal ülküsü olarak gören denizci evlatlarınla karşındayız Sevgili Atam, denizci bir kadın öğretmen ve pek çok denizci kız öğrencilerimizle ülkün, ülkümüzdür....”
Anıtkabirde olmanın enerjisiyle Cumhurbaşkanlığı Muhafız alayıyla mozoleye doğru yürürken öğrencilerim ve öğretmenler olarak hepimiz omuzlarımız dik, gözümüzde yaşlarla yürüdük askerlerin ardı sıra.
Tören bitmişti. Ancak hiç birimiz ayrılmak istemiyorduk. Denizi sevdiğini, iyi bir yüzücü olduğunu, muazzam kürek çektiğini hatta sandalı, kürek sesi çıkarmadan sülün gibi yüzdürdüğünü, Savarona yatını almak için Hitler’le bile yazıştığını konuşuyorduk aslanlı yol boyunca.
Deniz ticaretinin önemini, donanmamızın en üstün olması gerektiğini sık sık dile getiren Atatürk ulusumuz için bunun en kısa sürede başarılması gereken bir ülkü olmasında ısrar etmiştir. Topraklarının ucu deniz olan bir ülkenin sınırını, halkının kudret ve yeteneğinin hudutu çizer, diyerek halkına güvenmiştir.
Yaşamının ne yazık ki son aylarında Savanora’ya kavuşmuş, kamarasına ilk istediği şey kitapları olmuştur. Onun emaneti olan Savanora yatı ne yazık hak ettiği değeri, günümüzde görememiştir.
Cumhuriyetimizin yüzüncü yılında O’nun ülkü ve devrimlerinden ayrılmayacağıma, her durumda O’nun başarılarını ve kazanımlarını minnetle anacağıma; O’nu unutturmamak için gayret edeceğime söz veririm.
Ya siz ?
Sevgi, saygı, minnetle.
F.K.
