Canın sıkılır.
Öfkelenir, üzülürsün.
Basarsın ana avrat küfrü.
Kızgınlığın sevgini ezer, geçer.
Gülmeye hasret kalırsın.
Bu düzenin, bu abuk sabuk, bu buyurgan, sömürücü düzenin, taşını sıksan faşist duyguların fışkırdığı bu toplumsal düzenin kurguladığı zavallı insancıkların duyguları... Her an, her gün yaşanan acılı hayat dilimleri.
Hayatı, şu güzelim hayatı, şu bir daha tekrarı olmayan olağanüstü güzel hayatı çekilmez kılan bu soysuz düzen. Ve insanlarda iki şey kutsallaşıverir hemen, küfür etmek ve yalan söylemek.
Bu düzen insanı insanlıktan çıkarır.
Çağdaş toplumsal değer ve insana dair hiç bir şey bırakmaz insanın yüreğinde bu düzen. Yine de sevgi dayanır öfkeye. Yine sarılır insan dört elle hayata.
Yaşamak güzel şey.
İnadına.
Ve hayat devam eder.
Her şeye rağmen.
Hiçbir şeyi umursamadan.
Mark Twain´in şu sözleri beni çok duygulandırmıştır:
?Canın bir gün sıkılırsa ve gülümsemeye ihtiyaç duyarsan, nerede olursan ol, gökyüzüne bak ve el salla. Orada seni gören ve sana el sallayan biri olacaktır. Neye yaptığını soran birine de açıklama yerine yedi tane yalan söyle. Düşünü beslersin.?
Yalanın mutluluk verdiği bir toplumu düşünebiliyor musun ?
Zor bir toplumda yaşıyorsun.
Çok insan darlık içinde.
Acı ve ölüm her yerde.
Sokakta , yolda, kentin lambaları altında, dağda, bayırda ve evlerde. Acı ve ölümlerin ağıtlarının kutsandığı bir toplum. Ve sen bu kahredici toplumun içinde çırpınan insanların acılarını o küçücük yüreğine sığdırmaya, onları taşımaya çalışıyorsun.
Kahroluyorsun.
Utanıyorsun.
Yoruluyorsun.
Kalemin ağlıyor.
Lodosun yağmuru camları dövüyor.
Yaşlı ıhlamur yapraklarını çoktan döktü.
Serçeler, yalnız sokaklarda dans ediyorlar.
Boş tarlada, uzakta, çocuklar top oynuyorlar, çocuk sesleriyle...
Ve sen onlara el sallıyorsun.
Bulutlara da.
Bir gören olur diye...