Bir arayıştır bu,kanatlarından içine geçen bir ateşle.
Yana yıkıla,yakıla düşmüştür geceye pervane.
Bir ışık aramak,bulmak için biçare
Ama ilmel yakindir o bu saatte
...Sadece bilgisine sahip olmanın hevesinde
Sonra anlarki yetmez bu bilgi... Nedir çare?
Çare aynel yakinliktir muma muhabbette
Anlar ki maharet gönül gözüyle görmekte
O öyle bir aşk odudur ki hare hare
Önce sevilene sonra sevene düşmekte
Pervane koyulur aşkını ispat etmeye.
Işığı an,yarab! Başlar öyle bir dönmeye
Kapılır gider büyülü bir cezbe..
Lakin her seferinde daralmaktadır cezbedici dönüşte
Gel gör ki pervane coşkusuyla cesurluğuyla ateşte...
Çünkü aşk cesaret işidir elbette neticede
Bu coşkuyla değdirir kanadını şöylece.
Öyle bir acıdadır ki keza bir okadar yüreği lezzette
Bu iki his birbirine ne kadar aksiysede
Acı ve azap pervaneyi yüreklendirmekte
Ve arınmakta paklanmakta sıyrılıp kötülüklerden nefiste.
Pervane kendini ateşe kucaklarcasına atar bu kezde
Vuslatın mümkünlüğü bu yüzden hazdır belkide
Artık pervane kavrularak yitmekte ateşte
Canını verdiği bu nokta hakkel yakin mertebede
Tam bir teslimiyetle artık aşkın son raddesinde
Pervane bu kadar yüreklidirde
Mum ya mum nasıldır sizce?
Mumun haberide yoktur belkide
Zaten lüzumda yoktur pervanenindir çekilen çile..
Ama mumda yanar nafile
Onun aşkıda azabıda kendine
Yalnızdır acısı kimsesizliğiyle
Ateş mumun canevine ipine düşmekte
Sonra içini yakmakta her yakışla mum erimekte.
Mum ağladıkça ateşe güç verir ateşe
Ateş arttıkça mum büyük bir elemde
Sonunda gözyaşlarıyla can evi erir de..
Mumda bilmez,anlamaz olduğunu nasıl bir tükenişte...
Mum pervaneyi boyar kendi rengiyle
Uğurlar sevgisini aşkı gönülle
Yalnızca ateşe atılmayı göze alabilen aşıklar
Öğrenir sevgiyi ve ererler hakikate......
İster mum olun ister pervane
Ama mutlaka onlar kadar olmasada sevin dostlarım yüreklice........
Tülay Önder