Uzun zamandır yazmadım. İçime çöken bir karabasan değil belki ama insanın sesini kısmak zorunda kaldığı zamanlar oluyor. Derinlere doğru inen ince bir sızı gibi… Evimin bacasından tüten dumana bile hasret kaldığım günlerden geçiyorum. Şehrin bitmeyen uğultusu yetmezmiş gibi, tanışıp da bir türlü tanıyamadığım insanlarla aynı hayatı paylaşmanın ağırlığı çöküyor dizlerime. Şu çocuklar olmasa zaman nasıl akar, bilemiyorum.
Geçenlerde bir şeyler anlattım onlara. Aslında anlatmak değil, biraz yokladım. “Permatiğin içine kurşun kalem takıp, sonu gelene kadar yazmanın verdiği hazzı bilir misiniz?” dedim. Kara lastik ayakkabının ökçesinin nasıl tamir edildiğini, kitapların yorgan ipiyle dikildiğini, bir kitabın üzerinde kaç isim yazılı olabileceğini...
Yüzüme baktılar.
“Neden ki hocam?” dediler.
O an güldüm. “Şaka yapıyorum,” dedim, “öyle şey olur mu hiç? Ne yapayım… Beni zengin biri sanıyorlar. Sansınlar. Bilseler ki hocalarının gönlü çok zengin. Sonra yine şaka yaptığımı söyledim ama biliyorum, o şaka aslında hepimizin gerçeği. Bugün çocuklara yoksulluğu anlatmak zor. Çünkü artık yoksulluk sadece parasızlık değil; hafızasızlık. Eskiden yokluk vardı ama hikâyesi de vardı. Şimdi her şey var ama anlamı eksik. Kalem bol, söz kıt. Kitap çok, iz bırakan az. İnsanlar birbirine değiyor ama birbirini tanımıyor.
İnsanın neyi olursa olsun geldiği yeri unutmaması gerek. “Ne oldum?” demek kolay; asıl mesele “ne olacağım?” sorusunu diri tutabilmek. Kazanç dediğimiz şey her zaman para mıdır? İyi bir dost edinmek, bir çocuğun hayatına dokunmak, akşam eve döndüğünde içini rahatlatan bir sessizlik… Bunlar da zenginlik değil mi?
Belki de çocuklara asıl anlatmamız gereken şey, permatik değil. Hayatın ucuna kadar yazmanın mümkün olduğu; silgiyle değil, sabırla düzeltilen bir defter tuttuğumuz. Unutmamak gerekiyor: İnsan bazen kaybettiklerini sayarak değil, hatırladıklarını koruyarak zengin olur.
