Sonbaharın herhangi bir gününde, Erdek´te güneşin batışını seyretmediyseniz, inanın, hayatınızda eksik bir gün yaşamış olursunuz.
Tanrım bu nasıl bir veda . . .
Her şey kıpkızıl. . .
Var olan her şey, bir günün güzelliğinin ve bereketinin şükranlarını sunarcasına, bir ibadet sessizliği içinde hayatın kutsal ışığı güneşi uğurluyor sanki.
İnsanlar ve doğa bir oluşun yorgun sıcaklığında hüzün dolu bir ayrılışı izliyor. Dağlar koyu yeşil ve mahzun, adalardan bu yana yorgun bir yalnızlığın türküsü, denize düşen kıpkızıl ışıkların dalgacıklarda son dansı. . .
İnsanlar tapınırcasına sessiz.
Kızıl ve utangaç bir veda.
Dağların bu kadar güzel, kara yeşilin bu kadar yakıştığı, denizin bu kadar dargın, toprağın berekete aç olduğu bu güzelim beldede, doğanın insana sunduğu her
şey, her nimet o kadar güzel ki. . .
Her batan güneş, her geçip giden adsız bir gün, bu kentte yaşayan ömrün ortasını geçmiş her insanın yüreğinde bir hüzün bırakır.
Ve sanki o kıpkızıl tepsi, denizin maviliğine yavaş yavaş gömülürken, bu hüznü insanlarla birlikte yaşar adeta. Gecenin alaca karanlığında kaybolup gitmek istemez, öylesine yavaş, sakin, sıradan ve mahzun. . .
Çok uzaktan, terkedilmiş adalardan, aheste aheste gelen virane gemi, güneşin kızıl tepsisinin tam göbeğinde, unutulmuş bir kartpostal anısı yaratmak için çakılı kalır adeta. Her şey yavaş yavaş gecenin karanlığına gömülmeye başlar.
Hüzün beldeyi zakkumlarından öper.
Al gözüm seyreyle Erdek´i.
Denizin sanki sonsuzluğa açıldığı yerde kaybolup giden kıpkızıl güneşle birlikte, günün acı ve sevinçleri, kaygı ve umutları da yok olup gider.
Bu kızıl vedanın sessiz, sarhoş edici güzelliğinde, sanki bir peygamberin huzurundaymış gibi, tanrıya bu güzelliği bağışladığı için secde etmek istedim.
Güneşin denizi öptüğü yerde. . .
Kızıllığın kutsallığında. . .
Yarın, yeni bir gün için. . .