Ölüm ve hayat o kadar iç içe, o kadar yakın ki birbirine. Ama insan kişisel hırs ve kin arasında unutup gidiyor ölümü. Biraz da öyle istiyor. Ölüm öte dursun, hayatın öpücüğü hep gözlerinde olsun.
Çok ölüm gördüm.
Çocuktum, ilkokula gidiyordum. "nene öldü" dediler. Ak saçlı, gözleri görmeyen ninem ölmüş. Ayaklarını gördüm, bağlı, ağlamadım.
Mektup geldi, Ahmet abimden.
Artvin´de öğretmenim.
"Baba öldü" dedi. Gözleriyle vedalaştım en son. Bakakaldı ardımdan, gözlerim doldu. Çok ağladım, babamın ardından.
Sonra Gazi´de bir arkadaşımı öldürdüler. Gidip cenazesini aldık, babası hiç ağlamadı, şaşırdım. 24 kurşun sıkmıştı, faşistler. Adı, Kenan.
Oğlum öldü kucağımda.
Tonguç koymuştuk adını.
Yüreğim kanadı yıllarca. Oğlumu gömdük dedesinin yanına.
Kayınpederimi tanırsınız.
Hastanede bıraktık, eşimle.
Uzanamıyordu kalbimden.
Rakı balık muhabbeti yaptık. El sallayıp ayrıldık. O sabah "öldü, gelin?, dediler. Ne de güzel gülüyordu, yıkanırken.
"Anne iyi değil" dedi, abim.
Koşturup, geldik. Üşütmüş, 95 yaşındaydı. Doktor, ilaç, nafile. Ayakları buz gibi, ısıtmaya çalışıyorum. "Bırak, ısınmaz" dedi, Mustafa abim.
Bir hastalandı, bir öldü.
Hepsinin başında gül var, şimdi.
Kayınçom, 53 yaşındaydı.
Hastane, doktor, ameliyat.
Çok acı çekti, son günlerinde.
Ama öyle rahat uyuyordu ki ölümüne, şaşarsınız.
Ve ?ÖLÜLER BAHÇESİ?, vadesi dolanların, toprağa döndüğü bir sessiz yerdi. Ve onlar, kimi ot, kimi gül, kimi servi olarak hayata bir anlam veriyordu.
Doğanın en büyük çelişkisinin, hayat ve ölüm çelişkisinin fotoğrafı o kadar büyük ve anlamlı ki. . .
Sonsuzluğu yaratan ve besleyen de bu çelişki değil mi ?
