Bir kız, bir erkek çocuğu…
Saatlerdir uğraşıyorlar kumsalda…
Bahçeli olacağı anlaşılan kumdan bir ev yapmak istiyorlar…
Kumdan ev!
Kız, evi yapmakla uğraşıyor, kumu kovasında bastırıyor.
Sağlam olmalı ev.
Oğlan da evin bahçe duvarını yapmakla meşgul.
Kapıyı nereye yapacaklarını tartışıyorlar.
Duvarın bir yanı çöküveriyor, haydi sil baştan!
Oğlan sabırsız; kız, evi küçük taşlarla süslüyor.
Ve sonra bir an…
Koca koca dalgalar…
Çok uzaktan geçen bir destroyerin kıyıya vuran dalgaları…
Duvarlar ve güzelim ev, dalgaların altında, izleri bile kalmıyor.
Küçük kız ve oğlan şaşkın, üzgün.
Biraz sonra, oğlanla kız el ele, diğer çocuklarla birlikte dalgalarla oynamaya başlıyorlar.
Ev ve bahçe unutulup gidiyor.
Kahkaha ve gülücükler dalgalarla oynaşıyor.
X X X
Hayat da böyle.
Her an yeni bir şey doğuyor.
Sevinçler üzüntüleri, üzüntüler sevinçleri doğuruyor.
Hayat, doğumlarla sürüyor.
X X X
Hayatı değişmez sananlar, değişime ayak uyduramayanlar, acı, sıkıntı, öfke ve kızgınlıkla değişime karşı çıksalar da, direnseler de, değişimin hiç umurunda değildir bu zavallılar ve düşünceleri…Hayat bilgisi dersini hep verir.
Değişim dersini anlamayan insan ve topluluklar da bir zaman sonra kaybolup giderler zaten.
X X X
Hayat, durağan, değişmez değildir.
O, bildiğini okur, değişmez yasaları vardır.
Tıpkı dalgalar gibi.
Var olanı silip süpürür, yeni, daha güçlü, daha doğurgan olanı yaratmak için.
Değişimin en büyük yasası, ölüm ve hayat o kadar yakındır ki birbirine.
Kapı komşusu gibi…