Çalışan ve üreten biziz.
Havada, toprakta, suda, denizde, yılın dört mevsiminde, gece ve gündüz, her saat çalışan ve üreten biziz.
Ama yoksul olan da biziz.
Ürettiğimiz ve var ettiğimiz her şeyi alıyorlar ve bize hep ancak "yaşayacak ve çalışacak" kadar veriyorlar, ölmeyecek kadar.
Onlar emeğimizi aldılar.
"İnsan insanın kurdudur" diyerek, insanı insana, "at binenin kılıç kuşananındır" diyerek de insanları, insanları kandırmaya, kurnazlığa, sömürmeye, "zenginin malı züğürdün çenesini yorar" diyerek zenginliğin sorgulanmasına, yoksulluğun ve zenginliğin, düzenden ve insanın kendisinden kaynaklandığını gizleyerek, insanı insana düşman kıldılar.
Dostluk, kardeşlik ve dayanışma ruhumuzu aldılar. Bizi yalnız ve çaresiz bıraktılar hep. Bizi birbirimize düşürdüler. Halkların kardeşliğini bozdular. Sınırları çizen, tel örgüler çeken, toprağı bombalarla döşeyen halklar değildir.
Onlar bizi var eden doğanın canlılığını, güzelliğini aldılar. Her şeyimizi kirlettiler. Hastalıkların içine gark ettiler bizleri. Verdikleri eğitim ve dinsel öğretilerle bizim yaşam koşullarımızı bozdular. Çobanımız olmak için bizi sürü kıldılar.
Her şeyimizi aldılar.
Ama sevgimizi alamazlar.
Biz kiraz ağacını seveceğiz, narı toprağa saçacağız, bir kuşu hayranlıkla seyredip, yağmurda inadına ıslanmak için yürüyeceğiz, birlikte içkileyip, birlikte türkü söylemek için çırpınacağız, tavada hamsiyi birlikte yiyip, birlikte güleceğiz ve hep el ele vereceğiz. Acıyı bal eyleyip sevinci yücelteceğiz, yüreklerimizde. "Bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçe sine" yaşamak için kavgalar vereceğiz.
Ve hayatı seveceğiz.
Her şeyimizi alabilirler.
Ama sevgimizi asla,
asla, asla, asla...