Bu yüzyılın devrimle gelen rejimi evimde, evimizde.
Annem, halkın, genç kızların eğitimi için planlanan kurslarda öğrendi dikiş dikmeyi. Babam, ülkenin savunmasında gerekli teknik bilgileri, askerî savunma ve korunma taktiklerini öğrenerek ordu personeli olarak hizmet etti ülkesine. Ben devletin imkânlarıyla yatılı okuyarak başarılı bir iş kadını oldum.
Cumhuriyet olmasıydı annem ve babam, köyündeki imkânların dışına çıkabilir miydi? Ben kadın olarak şirket ortağı olabilir miydim?
18 yaşından beri oy kullanıyorum; siyasî bir partiye üye olabilir, milletvekili olabilirim. Ehliyet alarak her türlü aracı kullanabilir, hatta öğretebilirim.
Medeni kanunla korunmuş haklarım var, ister evli ister bekâr olayım, mirasımı alabilirim.
Barış içinde yaşıyorum. Savaşta yokluktan var edenlerin, cumhuriyet için savaşan atalarıma borçluyum tüm bunları. Ben yarım asırdır, cumhuriyet bir asırdır var. Ben kız çocuğundan, emekli bir iş kadınına gelene dek cumhuriyetin bana sağladığı imkânları kullandım.
Cumhuriyet sadece mecliste değil, evimdedir, evlerdedir. Laik düzen içine doğan bizler tıpkı aldığımız nefesin değerini hasta olunca anladığımız gibi ancak haklarımız söz konusu olunca anlarız cumhuriyet yönetiminin önemini.
Bayram gününü bekleme cumhuriyeti kutlamak için, değerini bilmek için, kayıpların olmasın. Bayrak, atalarımızın kanı, müthiş bir tarih, sayısız kahraman, devrimler, kazanılan/kaybedilen savaşlar, kazanımlarla dolu antlaşmalar, yoktan var edilen sanayi, eğitimde reform, ulaşıma yapılan yatırımlar, savaşa ve yokluğa karşın pek çok buluş, kadın haklarının varlığının bile kabul olmadığı pek çok dünya ülkesine karşın medeni kanunla korunan haklar, yönetim şeklinin değişmesi...
Unuttuğum daha niceleri var, biliyorum.
Ama unutmayacağım tek şeyse
Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e olan minnetim.
Cumhuriyet, adım gibi fazilet.
Cumhuriyet, evimde.
Cumhuriyet, evimizde.
Yüzyılın kutlu olsun.
