Bir zamanlar, bir ülkede
Bir eskici yaşarmış, sokakların içinde...
Eski dostlar alırmış,
Unutulmuş, atılmış...
Kimi, hor tutulup yıpratılmış
Kimisi bir koltuğa satılmış...
Alır saklarmış onları,
Unutsunlar dargınlığı...
Ama sormazmış hiç birine,
Neden satmış o dostları...
Yağmur yağmış, karlar düşmüş
Darda kalmış dost satanlar...
Dökülünce sırça köşkler,
Kaybolmuş hep sahte dostlar...
Varıp çalmışlar kapısını,
Dost toplayan eskicinin...
Nerde bizim dostlarımız,
Kalmadı, tutunacak dallarımız...
Gülmüş ihtiyar eskici,
Demiş "Nerde o saraylar ?"
Nerde yalan dostlarınız ?
Siz değil, onlardı, size yaslananlar...
Boşuna değil, sakalımda beyazlar,
Sallandım da yıkılmadım, tuttu beni eski dostlar..
Hepsi bir köktü bedenimde,
Her düştüğümde, el verdiler ellerime...
Şimdi varın gidin, ışık vermez o mumlara
Kalkıp bir kez yerinden, sizle kimler gelecek ?
Kim eğildiyse karşınızda, en çok onlar gülecek...
Sizin yerden bitme, yeni yetme dostlarınız...
Benim nasıl eskidiğimi, nerden görüp bilecek ?
AHMET BATU