Ben bilirim hastalığına kapılanlar her konuda uzman oluyorlar.
AB, din, milliyetçilik, felsefe, uluslararası politika, savaş, siyaset vs. gibi her alanda kesin fikirleri olan ve düşüncelerinin doğruluğundan hiç şüphe duymuyorlar.
Sonsuz bir özgüvenle konuşuyorlar, internette yorumlar yazıyorlar; şiddeti, ilkelliği övüyor ve durmadan saçmalıyorlar.
Berbere gidiyorum adam AB’den giriyor, politika, siyasetten çıkıyor. Manava gidiyorum, adam profösör her şeyi biliyor.
Markete gidiyorum adam ekonomi uzmanı.
Yıllardır okuyorum, yazıyorum, araştırıyorum, öğrenmeye çalışıyorum fakat bir bakkalcı veya bir berberci kadar bilgi sahibi olamadım.
Bol keseden atıp tutan manav kadar olamadım.
Bunca bilgi birikimim olmasına rağmen sorma, dinleme gibi bir alışkanlıkları olmadığından bilgiye de ulaşamıyorlar.
Her şeyi ben bilirim mantığındalar.
Demokrasi bu mu sorusunu akla getiriyor.
Gazetelerin ve haber sitelerinin durmadan güncellenen haberleri, anında bir yorum bombardumanına tutuluyor ama Türkiye’de son yıllarda iyice yerleşen, kötünün iyiyi kovması alışkanlığı bu alanda da kendini göstermeye başladı.
Anadilini yazmaktan ve konuşmaktan aciz birçok lümpen, geçiyor internet başına ve okuduğu gazete haberlerine kötü cümlelerle yorumlar yağdırıyor.
Neler yok ki fikir beyan ettikleri konular arasında: kuzey ırak operasyonu, ekonomi, sanat, kültür, tanınmış kişiler, dünya, uluslar arası stratejiler…
Her konuya bir-iki cümleyle değiniyorlar. Çoğu da küfrediyor. Bol bol cinsel organ ve cinsel eylem sayılıp dökülüyor bu yorumlarda.
Ve bu kafa karışıklığı, bu şiddet eğilimi ve hakkaniyetten, insaftan, izandan yoksun yorumlar karşısında dehşete düşüyor, ülkemiz adına utanıyorum.
Bu arada ne dediğini bilen, dünyanın farkında olan ve çok ilginç fikirler öne süren yorumcular da var elbette.
Ama ülkemizdeki her güzel ve doğru şey gibi onlar da bir cahil kalabalığı içinde boğulup gidiyorlar.
Hep söylüyorum, bu cahilleri ya iyi bir eğitimden geçirilmesi lazım ya da yasalarla. Bu durumun sonu iyi değil.
Çünkü sayıları ve curetleri her geçen gün biraz daha artıyor.
Bu yüzden Türkiye; cehaletin bilgiye, kabalığın nezakete, ilkelliğin gelişmişliğe tercih edildiği bir ülke haline geldi.
İnsanlar niye akıl sahiplerini dinlemez, niye herkes kendi küçük aklını beğenir, niçin aklın da vücut gibi geliştirilecek bir şey olduğunu bilmez, bir türlü anlayamam.
Birisine deseniz ki, ‘’Muhammed ali gibi ol’’ hemen ben olamam ki der. Niçin? diye sorsanız.
‘’Ama o bu işe ömrünü vermiş, çalışmış’’ der.
Ya da bir halterciyle yarışmasını önerseniz, aynı şekilde haddini bilen yanıtlar verir size. Kasları daha gelişmiş onlarla rekabet etmez.
Ne var ki aynı mantığı, düşünce alanına uygulayamaz.
Ömrünü kitaba, düşünmeye, bilime adamış olanların beyninin daha gelişmiş olabileceğini kabul etmez.
Çünkü beynin kasları görünmez.
Bu yüzden de kendisini düşünürlerle, filozoflarla bir tutar.
Bunun sonucu olarak da her şeyi kendi küçük aklıyla çözmeye çalışır. ‘’O onun fikri, bu da benim fikrim!’’ der. ‘’Herkesin fikri kendine!’’ klişesini tekrarlar.
Eğitimci Yazar
Soner Atabek
