"Bir insanın tek başına mutlu olması utanılacak bir şeydir" der, Albert Camus.
Milyonlarca insanın ekonomik sıkıntı içinde olduğu, insanların acı ve ölümle tanıştığı bir dünyada ben mutlu olamam.
Sizi bilmiyorum.
"Dünya, kötülük yapanlar yüzünden değil, seyirci kalıp hiç bir şey yapmayanlar yüzünden tehlikeli bir yerdir" diyor, Albert Einstein.
İnsanı erdemli, onurlu kılan acı, yoksulluk, sömürü ve ölümle baş başa kalan insanların yanında olmasıdır.
Yüreği ve bilinci ile.
BİR YERDE ÇOCUKLAR VE KADINLAR ÖLÜYORSA, ONLARIN ÖLÜMÜNDEN YAŞLILAR SORUMLUDUR.
Herkesin kötü saydığı, kötü bildiği kimselerden kendisini ayrı tutmayan kimse gerçekten iyidir.
Büyük insan, ne efendi ne de uşak olandır.
Bilgelik, ağlamayı küçümsemediği, gülmeye karşı büyüklenmediği ve kimseyi görmeyip yalnızca kendisiyle meşgul olduğunda artık bilgelik değildir.
Uzattığım boş elime insanların hiç bir şey koymaması sefalettir.
Ama umutsuzluk, uzattığım dolu elimden kimsenin bir şey almamasıdır.
Sefalet, insanın, insan onurunun en alçaltılmışlığını yaşatır insana.