Toplumsal mutsuzluk, bireysel mutluluğu yok eder, boğar.
Bilinçsizlik, belirli bir ortamın dışında, dünyayı tanımamak, geleceğin neler getireceğini sezememektir.
Umut, insanın kendisine, kendi yaratıcılığındadır. Kimse senin umudunu senin için yaratmaz, alıp sana vermez.
Biri senin adına düşünüp karar veriyorsa, senin bu dünyada adın ne?
İki kişiden çok korkarım: Cahilin bilmişinden, bilgenin cahilinden?
İkisi de at gözlüğü takmıştır. Bildiklerini sandıkları ve inandıkları şaşmaz doğrularla toplumu uçuruma sürüklerler.
Herkes en güzel, en rahat, en kolay şekilde yaşamak istiyor. Hem de bir şey üretmeden, fazla çalışmadan?
İyi de ne böyle bir ülke, ne de böyle bir düzen var.
Nasıl yaşamak istediğime ben karar veririm.
Ben, insanım.
