DÜNYAYA İLK KÖTÜLÜK TOHUMUNU EKEN "toprağı çitle çevirip, burası benim diyen" insandır.
MÜLKİYETİN İLK HIRSIZI...
Her şey farklıdır.
Her görüş de.
Bir çocuk elmaya bakar, yemek ister.
Takma dişli bir ihtiyar elmaya bakar, "ne olağanüstü güzellik" der.
Doğruluk ve güzellik, insanın şeylere düşüncesi ile verdiği bir onaydır, sadece.
Umudu doğuran umutsuzluktur.
Düz bir yolda, yolun yarısından sonra görülen amaç için insanın beyninde umut oluşmaz. Çünkü o elde edilendir. Engebeli bir arazide, bir dağın ardında olduğu bilinen, sanılan bir amaç, umuttur.
Umudu bilinmeyen doğurur.
Kafesi insan yapar, kuş yapmaz.
Hiç kuş kafese girmek ister mi?
Ama insan kendi kafesini yapar.
Dinsel dogmaları alır, ideolojik saplantılarınla beslenir, dar milliyetçilik telleri ile kendi kafesini örer.
İçine de kendi aklını koyar.
Herkes dünyanın dokuz harikasını konuşur.
Babil´in asma bahçelerini, Piramitleri, İskenderiye Feneri´ni, Çin Seddi´ni...
Kimse bu harikaları yaratan insanları, bu insanların çektiği acıları, işkenceleri, ölümleri, alın terini konuşmaz.
Var olan, yaratılan her şeyde, her güzellikte insanın emeği vardır: EMEK, KUTSAL BİR DEĞER.
Koca çınar topraklarını döküyor.
İlk düşenler, ilk yeşerenler.
Çöpçü ölü yaprakları faraşlayıp, toplayıp gidiyor.
Yarın caddeler yine ölü yapraklarla dolacak.
Doğumun ilk müjdesine kadar.
KÖTÜ,
İNSANIN KENDİ BENLİĞİNE,
SAĞLIĞINA, DÜŞÜNCESİNE,
ZARAR VEREN ŞEYDİR.