Elli yedi yıllık ömründe yorulmaz bir kudrete sahip Büyük Lider Mustafa Kemal Atatürk’ten öğrendiğimiz en kutsal bilgi şuydu: Okumak en büyük ihtiyaçtır, şayet okumazsak ereği gelişmek ve genişlemek olan bir toplumun parçası olmaktan çıkarız.
Milletimizi birbirine bağlayan çokça önemli unsur vardır:
Dil, kültür, fikir birliği… bunlardan başlı çalarıdır diyebiliriz. Dilini bütün zenginliği ile işlevselleştiremeyen, kültürünü tanıyıp zenginleştiremeyen fikrini inşa edemez ve ülkesine, milletine, kendine dair hiçbir yeniliğe, ilerlemeye katkı sunamaz. İşte çocukken oldukça fakir olan, eline geçen iki kuruştan birini kitap almaya harcayan Mustafa Kemal Atatürk’ün dehasının, emsalsiz fikirlerinin, diğer ülkelerin devlet adamlarını kendine gıpta ettirecek siyasî, tarihî ve sanatsal yöndeki üstün niteliklerinin kaynağı hep bu okumanın neticesinde değil miydi?
Mustafa Kemal Atatürk’ün bu kadar çok kitaplara ehemmiyet vermesi ve sürekli okuması kimi zaman dedikodulara da mahal vermişti.
- Paşamızın işi gücü yok herhalde. Dille, tarihle uğraşıp duruyor.
Dediklerinde
-Eksik kafalı bunlar; öyle yağma yok, işim tabii ki başımdan aşkın ama bugünkü Türkiye ne kadar önemliyse âtideki Türkiye’min de o derecede önemi var. Bu sebeple ilerinin temellerini çok sağlam atmam lazım, onun için de çok okuyorum, fikirler üretiyorum. Bunları söyleyenlere, dedikodulara hiç bakmam. Zira onlar saman kafalı insanlardır.
Diye de onlara karşılık vermişti.
Atatürk kütüphanecisi olan tek devlet adamıydı o zamanlar. Nuri Ulusu…
Çalıkuşu, Dikmen Yıldızı, Beyaz Zambaklar Ülkesinde kitaplarını okuyup okumadığını dahi Nuri Ulusu ’ya sormuş, Okudum Paşam, deyince kocaman bir aferini almıştı Atatürk’ten.
Yabacı yazarlardan Montesquieu, Jean-Jacques Reausseu, Voltaire gibi nice yabancı yazarların kitaplarını okuduğunu da biliyoruz. Öyle ki ben, hitabetinin her kelimesine gizlenen duygusal ve büyülü tınıların bu kitaplardan ötürü olduğunu düşünürüm.
Masasından lügatleri eksik etmeyen Mustafa Kemal’ in Fransızcasının da böylesine iyi olmasına şaşmamak gerek o halde.
Kitaplar, lügatlar, ansiklopediler, dergiler, broşürler yani yazıyı, bilgiyi barındıran her kâğıt mahsulü onun sadece raflarında değil cephede, yemeğinde, sofrasında, seyahatlerinde, toplantılarında… her yerdeydi.
Yazar olmak isteyen bir insanın ömrünü okumadan; ülkesine, yaşama, çevresine, dostlarına, ailesine dair notlar almadan geçirmesi düşünülemez. Renkli ve kurşun kalemlerini, not defterini aksesuar gibi taşıyan Mustafa Kemal Atatürk de benim için en büyük yazardı.
Çünkü TÜRKİYE CUMHURİYETİ’Nİ yazdı.
Onun etrafında çok müthiş beyinler, filozoflar, düşünürler yoktu belki de ancak aydınlığı herkese yetti. Kitap sevgisiyle dolu dolu yaşayan ve hastalığının son zamanlarında dahi yurt dışından da kitaplar ısmarlayarak köşesinde huşu içinde okuyan Atatürk’ümüzü
En sevdiği şiirin dizelerini birlikte bir kez daha okuyarak Mustafa Kemal’i kalbimizin en sıcağından özlüyor ve minnetle anıyoruz.
"Canımı canan isterse minnet canıma
Can nedir ki kurban etmeyeyim cananıma"
