Hayat kısa bir yolculuk değil aslında onu öyle gören bizleriz. Yaşadığımız her güzel anın sonunu belirleyen bir engel var önümüzde. Zamanın her gün, bizler için belirlediği program içinde gidip geliyor hayatımız. Zaman çok acımasız, kendi belirlediği şartlar altında bazen bizlere mutlu anlar yaşatıyor ve bir an onu bizden alıp sonsuz bir kuyuya döküyor; ?zihnimize?.
Çabucak yaşıyoruz sevdiğimiz şeyleri, ciğerlerimiz çok çabuk tüketiyor deniz havasını, çiçeklerin kokusunu...
Gözlerimiz çok çabuk tüketiyor yıldızları ve bulutları. Gözler incelemeye fırsat bulamıyor mavi çizgilerin gökyüzündeki izlerini.
Ellerimiz yağmurda ıslanmış taze çimleri tutamıyor ya da birkaç yeşil bulaşıyor parmaklarımıza.
Neden hemen tükeniyorlar? Çünkü insan ruhunu besleyen o şeye öyle uzak kalmışız ki ruhumuz onu bulunca bir anda tüketmek istiyor. Hayatın getirdiği sınırlar bizleri öylesine yapaylaştırıyor ki ona; yani doğaya ihtiyacımız artıyor. Zamanın keskin çizgilerinden bir anlığına kurtulanlar ise kendilerini biraz dinlendirebiliyorlar ve yapaylaştıklarını daha ayrıntılı hissetme şansını(!) buluyorlar. İnsan yaşamının zamanla büyüyen rutinleşme süreci, insanları ihtiyaçlarından alıkoyup hatıralarla yetinmeye zorluyor. Belki de birçok insan mutlu oldukları anları kendi sürelince yaşayamadıkları için, zamanın programına uymak zorunda oldukları için mutsuzdur! MELİSA GÖNEN
