Teşhis bile konulamadı

11 yıldır yatağa mahkûm olan Vesile için bir anne-babanın sessiz çığlığı: “Sesimizi artık birileri duysun”

“Bir anne baba olarak her gün yavaş yavaş ölüyoruz. Ne teşhis konulabildi, ne bir tedavi yolu gösterildi. Yalnızız. Ama hâlâ umudumuz var.”

Bandırma’da yaşayan bir anne-baba, 33 yaşındaki kızları Vesile için tam 11 yıldır bir teşhis, bir tedavi, bir umut arıyor. 2014 yılında sofrada otururken aniden bayılan Vesile, o günden bu yana yatağa bağımlı halde yaşıyor. Aile, onlarca hastane ve doktora başvurmalarına rağmen, hâlâ hastalığın adı bile konulamadığını söylüyor.

“Kalbi durdu, oksijen gitmedi, hayat durdu”

O kara gün 2014 yılının kasım ayında yaşandı. Aile sabah kahvaltısı, yaparken Vesile bir anda yere yığıldı. Kalbi durdu. Müdahale edilerek yeniden çalıştırıldı, ancak beynine yeterince oksijen gitmediği için kalıcı hasar oluştu. İlk olarak Bandırma Devlet Hastanesi’ne götürülen Vesile, oradan ambulansla Bursa Şevket Yılmaz Hastanesi’ne sevk edildi. Beş ay süren hastane sürecinden sonra taburcu edildi. O günden beri bakım evde devam ediyor.

“Kızımıza bir isim verilsin artık… hastalığın adı bile yok”

Aile yıllar boyunca onlarca farklı doktora, farklı şehirlere, hatta alternatif tedavilere bile başvurmuş. Ancak sonuç değişmemiş. Ne hastalığın adı konulabilmiş, ne de bir tedavi yolu gösterilebilmiş. Anne ve baba artık yalnızca seslerini duyurmak istiyorlar:

“Biz maddi yardım istemiyoruz. Yalnızca bir doktor, bir uzman, ‘Bu hastalık şudur, şu şekilde bir tedavi denenebilir’ desin istiyoruz. Kızımıza bir isim verilsin artık. 11 yıldır neyle mücadele ettiğimizi bile bilmiyoruz.”

“Her gün biraz daha ölüyoruz”

Vesile’nin bakımını evde, büyük bir özveriyle sürdüren anne ve baba, yıllardır bu yükü tek başlarına taşıyor. Psikolojik olarak yıprandıklarını ama umudu hiç kaybetmediklerini söylüyorlar:

“Her gün onu o şekilde görmek… anlatılamaz bir acı. Her gün biraz daha ölüyoruz. Ama onun için ayakta kalmak zorundayız. Belki bir gün biri çıkar, bizi anlar, bize yardım eder diye yaşıyoruz.”

“Sadece bir ses arıyoruz”

Ailenin bu çağrısı, tüm vicdan sahiplerine, doktorlara, uzmanlara, yetkililere ve sağlık alanındaki herkese. Belki yıllardır süren bu karanlığa bir ışık tutulur. Belki bu sessiz çığlık, bir yerlerde yankı bulur.

“Biz sadece bir yol istiyoruz. Bir umut. Bir ihtimal

Babasının iletişim bilgisi; 0532 771 3331