Eski ayakkabılarımı gördüm, dolapların içinde
Yıllar öncesinden kalmış, belli ki eskiyince atılmış...
Düşündüm bulamadım, kaç yıl öncesininmiş,
O yılların içinde, belki güzel modelmiş...
Hatırlar gibi oldum, o an yıllar öncesini,
Şöyle bir gülümsedim, görünce pençesini...
Çocukluk yıllarımın bitiş günleriydi sanki,
Kenarında bir toka, bağsız, koyu siyahtı rengi...
Bir giyip bakayım dedim, girmedi ki ayağıma,
"Küçülmüşsün sen" Dedim, hem de bir kaç numara..
Başladı konuşmaya o eski ayakkabı,
"Yanılıyorsun sen" Dedi, Ben değilim küçülen,
Ayağındır büyüyen, yılların arasında...
Baban aldığında beni, on gün vardı bayrama..
Yastığının altındaydım, o bayram sabahında...
Nasıl keyifle giyip, çıkmıştın sokaklara,
Tanıştırmıştın beni, tüm arkadaşlarınla...
Buruktu, ayağında ayakkabısı olmayan,
Çok kişi vardı belki, geçen yıldan saklayan..
İkimizde mutluyduk, ben ayağındayken
Aynı şeyi hissettik, biz birbirimizdeyken...
Sakın fırlatıp atma, verme bir başkasına,
Onca hatıramız var,her yere bastığında...
Ayakkabı insanın, en büyük sırdaşıdır,
Bütün bir ömür boyu, canıdır yoldaşıdır...
İşte onun için kapıya bırakırlar, ömür sona erince
Taşıyıp yorulmuştur, bütün ömrü gönlünce...
Değişse de her zaman rengiyle boyutları,
İnanın vardır onların da, içlerinde ruhları...
