Gecenin karanlığını sever
yoksullar.
Bir de köpekler.
Sapsarı kumda midye kabukları,
yosunlar taşlara vurmuş.
BU KENT
ANAM AVRADIM BENİM.
Doğa da uymuş insanlara,
horul horul uyuyor.
Gece erken çöker yukarı mahalleye
Ah işsizlik!
İki elim iki yakanda.
Sabrım içine sığmıyor yoksulluk
Kayığın içine uzanmış gece.
Güneş çekiyor başörtüsünü kentin.
İhtiyar abdest alıyor şadırvanda.
İlaçla boğuluyor doğa.
Toprak ağlamaklı, otlar ölgün.
Ölümü oyalamaktır işim.
Olmayan adaleti aradı hep insanlar.
Olmayan özgürlüğü.
Olmayan eşitliği.
Çoğalıyor acı, merhamet yetim kalıyor
Ne kadar vahşidir yoksul için
soğuk kış günleri.
İnsanları sevdiğim için sevdim
bu kenti.
Poyrazı öptüm, denizin mavisiyle.
Gözlerim takılıyor
ıhlamur kokulu kıza.
