Günlerden pazar. Saat 10.30-11.00 civarı. Bandırma cumhuriyet alanındayım. Bandırma´nın tek sokak çalgıcısı Gürer Eskicioğlu, elinde ?uzun kollu? dediği sazıyla ve gür sesiyle ?Aldırma Gönül?ü seslendiriyor. Çok sevdiğim bu türkünün bitmesinden sonra kendisiyle mini bir söyleşi gerçekleştiriyorum. Ardından, diğer türkülerini seslendirmeye başlıyor. Yörede dinleyenler memnun! Ama o da ne? Cumhuriyet alanındaki bir kafeteryanın sahibi, bir anda kapıda beliriyor ve öfkeyle bağırıyor, Gürer´e:
?Yeter be! Kafa bu! Kafamızı şişirdin!?
Bu münasebetsiz kişiye, kafamızı çevirerek bakıyoruz, şaşkınlıkla. Oralı değil! Gürer ise hiç sesini çıkarmadan, ?tamam ağabey? deyip, alıyor ?uzun kollu?sunu, oradan uzaklaşarak, başka bir noktaya gidiyor.
İnsanın aklı almıyor. Nasıl olur da bir kişi, üstelik kötü çalıp söylemeyen bir sokak çalgıcısından rahatsızlık duyar, ona tepki gösterir?
Sokak çalgıcıları, bir kentin kültürüdür, aynı zamanda. Hiçbir zaman hor görülmemeleri gereken bu çalgıcılar, kente renk katarlar. Sokak çalgıcıları, müzik elçileridir, o kentin.
Hiç unutmamak gerekir ki, sokak da bir okul işlevini görür. İstenirse, yaşam adına ondan çok şeyler öğrenilir. Bilgisayarınızın başında sıkıntıdan patlar durumda otururken veya ne yapacağınızı bilmediğiniz, karamsarlığın, ruhunuzu teslim aldığı anlarda, sokak çalgıcılarının enstrümanlarının sesi, bir anda çekip alıverir sizi, o kasvetli dünyadan. Bir başka dünyaya, bir şenliğe götürür sizi.
Sokak çalgıcıları, mutluluğun müziğini yaparlar. Eğer, güzel bir müzik yapıyorlarsa, selam çakmadan, bir bozukluk atmadan geçemezsiniz, önlerinden.
Sokak çalgıcıları, müzik yaparken dünyanın en mutlu insanlarıdır. Aldıkları küçük paralar ise üretimlerinin sonucu olup, analarının ak sütü gibi helâldir.
Sen, boş ver, kendini bilmeyen kişilerin çatlak seslerine Gürer! Çalmayı ve söylemeyi sürdür. Bandırma, seni seviyor!
