Bir dostum vardı senelerce evvel,
Arkadaşları sayılıydı onun...
Bilmem neden, sevmezlerdi onu,
Kovulurdu gittiği yerlerden çoğu....
Sessizce kaldırdılardı tabutunu,
Ondan sonra da arayan olmadı onu...
Bir sürü borç ve dört çocuk bıraktı geride,
Bilmem şimdi rahatmı acaba yerinde ?
Hayatının sonları bir hapishanede geçmişti,
İki kişi vurmuş ve yirmi yıl yemişti...
Bu yirmi yıl, eminim çok koydu ona,
Çıktığında namuslu yaşamaya söz vermişti bana....
Ama insanlar bırakmadı onu,
Alnına vurulmuştu katil damgası....
Artık çizilmişti onun gidiş yolu,
Ölüme doğruydu bundan sonra rotası....
Sallanan bir koltukta otururdu,
ÖLEN UNUTULUR isimli bir roman okurdu...
Acaba gerçekten unutulur mu ? Diye sorardı,
Bazen de derin bir iç çeker, sessizce ağlardı...
Herkezle arkadaş olsun isterdi,
Onu kimse sevmezdi, kendi de bilirdi bunu...
Ama ben severdim, hem de cok severdim onu,
Çünkü, kadere boyun eğmemekti suçu...
Şimdi onu düşünüyorum, gözlerim dalgın,
Karşımda boş duran koltuğu, sanki ona dargın...
Hala bekliyor, belki döner geri diye,
Ama kara toprak aldı onu, vermiyor artık bize....
