Attila Coşkun, Felsefe öğretmenimin adıydı. Lisede herkes birbirine aynı soruyu soruyordu. Ne yapacaktık bu Felsefe dersini? Nasıl anlayacaktık? Nasıl geçecektik bu dersten? Okulu mu uzatacaktık Felsefe yüzünden? Buna benzer onlarca kaygılı soruları birbirimize soruyorduk. Sonra zaman geldi. Felsefe dersleri başladı. O zaman duydum adlarını, bir bir öğrendim hepsini. Spinoza, Hegel, Descartes, Karl Jaspers, İmmanuel Kant...
Descartes´tan, Düşünüyorum, öyleyse varım, sözünü,
Karl Jaspers´tan, Felsefe, yolda olmak demektir, sözünü duydum.
Ve ömrüm boyunca aklımdan çıkmadı. Her zaman düşündürdü beni. Sonra Campanella adlı bir düşünürün, felsefecinin Ütopya adlı eseriyle kurduğu düşsel yaşamı, olmasını istediği dünyayı kurguladığını öğrendim. Bazı arkadaşlarım ona öykünerek, nasıl bir dünya özlemi duyduklarını, düşlediklerini onun gibi yazmaya bile kalkışmışlardı.
Bir gün Attila Öğretmenim beni derse kaldırdı. Kalktım, anlatmaya koyuldum. Fakat ben ne yaptım? Açtım kitabı, çoğunluk oradan gördüklerimi okuyarak anlatmış gibi yaptım. Attila Öğretmenim elbet haklı ve tepkiliydi.
"Otur bakalım, iyi okudun." dedi.
Sonra dönemin sonu geldi. Felsefe dersini az çok sevmiştim. Ama yeterli başarıyı gösterememiştim. Durumum kritikti. Bir arkadaşım bana akıl verdi,
"Git, konuş hocayla. Konuşursan bırakmıyor. Dersten geçiriyor." dedi.
Hayatta yapmayacağım şeydi. Kendime de hiç yakıştırmayarak içten içe hoşnutsuzlukla yanına gittim. Kendim bile inanmayarak beni Felsefe dersinden geçirmesini istedim. Attila Öğretmenim, kafasını kaldırdı, bana anlamlı ve sert bir bakış attı. Hafif de "Sen de mi? der gibi baktı. "Tamam." dedi.
Aradan kısa bir zaman geçti. Birinci dönem bitmişti. Karnelerimizi alma günümüz gelmişti. Karneme baktım. Sonuç, Felsefe dersinden kalmıştım. Evet, Attila Öğretmenim beni bırakmıştı.
İkinci dönem geldi. Geçemediğimiz dersi yeniden almak zorundaydık. Dersimize yeniden o geldi. Lisedeki ve yaşamımdaki en güzel günlerimi o dersi yeniden aldığımda geçirdim dersem inanır mısınız? Tüm felsefe ustalarını, düşünürleri, Epiküros´u, Sofhokles´i, İmam Gazali´yi, Farabi´yi, Descartes, Jean Jack Rousseou, Kant, Hegel, Marks, Jaspers´i özümsedim. Ve o dönem gerçek dostluğu paylaştığım güzel arkadaşlarım bana can kattı. Sonraları ilk kez bir dersten sınıfta kaldığıma içten içe sevinmiştim. O günlerin anısı ve güzel günlerini hep özlemle anımsadım.
İşte yine o günlerde Felsefe Öğretmenim, o güzel insan Attila Coşkun bana bir kitabı dönem ödevi olarak vermişti. Kitabın adı, Sanatın Gerekliliği. Yazarı Ernest Ficsher. Kitabı o dönemde Ankara´da Zafer Çarşısı´ndan bulup aldım. Okuduktan sonra ödevimi hazırlayıp verdim. Kitabı yarı anladım, yarı anlamadım. O, o kadar önemli değildi. Ama o kitabı yıllarca kitaplığımda sakladım. Hala duruyor. Arada açıp okuyorum.
Sonraları görerek, yaşayarak, gözleyerek anladım ki gerçekten de sanat, insan yaşamının en önemli gereksinimlerinden biriydi. Su gibi, ekmek gibi... Kitap, bir yaşamın aslında en önemli özünü felsefi bir dille anlatıyordu. Şimdi o kitabı yeniden açıp okuyorum. Aklıma nasıl geçti habersiz, o güzelim yıllarım şarkısı eşliğinde o günlerim geliyor. Bir de Attila Coşkun´un, sınıfta herkesin bir yandan bağırıp konuştuğu, gürültü yaptığı bir sırada,
"Çocuklar! Arıkovanı gibi kaynamayın!" dediği an geliyor...
Sanatın Gerekliliği, her zaman yeniden yeniden okunmaya değer. Sanatın gerekliliği yaşamımızı aydınlatıyor. Tıpkı Felsefe hocamın ve lise arkadaşlarımın o güzel anıları gibi...
