Bugünkü yazım para ve vefa üzerine olacak. İnsan yaşamındaki yeri büyük gözükse de paranın tüm değerleri satın alması düşünülemez. Bu nedenle, Necip Fazıl Kısakürek, "İnsanın kazandığı paradan değil, paranın kazandığı insandan korkmak gerekir" der.
Parayı zevk için tehlikeli şekilde kullanmayı, çalıntı bir arabayla hız yapmaya benzetirim. Arabayı durdurmak için şoförü tutuklamanız gerekir. Evet, para bir araçtır. Sizi istediği yere götürür ama hiçbir zaman gerçekçi biçimde sürücü koltuğuna oturtmaz. Para, iyi bir uşak, kötü bir efendidir. İşte bu yüzden "Para her şeyi halleder" diyen kişi, para için her şeyi yapar.
Bir Rus özdeyişi, "Para konuşunca, doğruluk susar", Thomas Carlyle, "Para yağmuru altında çok şeyler delinir", Arif Nihat Asya ise "Silik parayla yazı-tura atılmaz" diyor.
Para ile vefa hiçbir zaman aynı yerde bulunmaz.
Dünya, vefasız insanlarla dolu. İşte bu nedenledir ki, artık vefa nedir bilmeyene ne bir dakika ayıracak zamanım, ne de değerini etmeyene verilecek selamım var. Kimseye küsmüyorum artık. Darılmıyor ve gücenmiyorum, gönül koymuyorum. Ne küsecek kadar değer veriyorum, ne de darılacak kadar yaşamımda yer.
Siluetine gecenin karanlığı düşmüş. Bir mısra, her şeyi berbat etmemek adına koca şiire vefasını gösterir.
Aslında bazı insanlar o kadar fakirlerdir ki, tek sahip oldukları şey, paradır. İnsanlar, sahte para yaparlar ama çoğu kez para da sahte insanlar meydana getirir. İnsanın kazandığı paradan değil, paranın kazandığı insandan korkmak gerekir. Parayı tanrı yaparsanız, şeytan gibi başınıza bela olur. Para ile insan ilişkisi şöyledir: İnsan, paranın sahtesini yapar, para da insanın! Böyle insanlara da, vefasızlara da sözüm şudur:
Kuruşu kuruşuna saydım, beş para etmiyorsun!
