Ortaokuldayken en çok sevdiğim öğretmenim (eğer yaşıyorsa buradan ona saygılarımı iletiyorum) Umut Yıldırım´dı. Hoşgörülü, aydın, her zaman gülümseyen yüzüyle unutulmaz bir iz bırakmıştır bende. Bizler herhangi bir konuda söz alıp konuşurken saygıyla, gülümseyerek dinlerdi. Yıllar geçtikçe hep anımsayacaktım. Umut Yıldırım, ne zaman derse girse elinde bir Sait Faik kitabı olurdu. O zamanlar Sait Faik´i tanımıyordum. Sonraları "Semaver" adlı öyküsünü okuya okuya neredeyse ezberleyecektim. Özellikle de şu cümlelerini:
"Kızarmış ekmek kokan odada semaver ne güzel kaynardı. Ali semaveri, içinde ne ıstırap, ne grev, ne de patron olan bir fabrikaya benzetirdi. Onda yalnız koku, buhar ve sabahın saadeti istihsal edilirdi."
Bir de şu cümleler:
"Kış, Haliç etrafında İstanbul´dakinden daha sert, daha sisli olur. Bozuk kaldırımların üzerinde buz tutmuş çamur parçalarını kırarak erkenden işe gidenler; mektep hocaları, celepler ve kasaplar fabrikanın önünde bir müddet dinlenirler, kocaman bir duvara sırtlarını vererek üstüne zencefil ve tarçın serpilmiş salep içerlerdi."
Bu yazarla ilk tanışmam onun sayesinde olmuştur. Çünkü o bir öğretmendir. Davranışlarıyla, duruşuyla her zaman senin için örnektir. Çok sevdiğin öğretmeninin elinde Sait Faik kitabı görürsen, bir de yazarların adlarını araştırmaya meraklıysan ona ulaşırsın ve kitaplarını bir bir okursun.
Bir de ortaokuldaki Türkçe derslerinin ne denli etkili olduğunu da şimdikilerle karşılaştırınca daha iyi anlayabiliyorum. O zaman seçilen örnekler daha iyiydi sanki. Cahit Külebi´nin yıllar geçse de unutamadığım "Sivas Yollarında" şiiri:
SIVAS YOLLARINDA
Sivas yollarında geceleri
Katar katar kağnılar gider
Tekerleri meşeden.
Ağız dil vermeyen köylüler
Odun mu, tuz mu, hasta mı götürürler?
Ağır ağır kağnılar gider
Sivas yollarında geceleri.
Ne, yıldızlar kaynaşır gökyüzünde,
ne sevdayla dolar taşar gönüller
Bir rüzgâr eser ki, bıçak gibi
El ayak şişer.
Sivas yollarında geceleri
Ağır ağır kağnılar gider.
Kamyonlar gelir geçer, kamyonlar gider
Toz duman içinde,
Şavkı vurur yollara,
Arabalar dağılır şoförler söver,
Sivas yollarında geceleri
Katar katar kağnılar gider...
Sonraları lisedeki Edebiyat Öğretmenim Mustafa Oba, derste bize Orhan Kemal´in bir öyküsünü okumuştu. Çok etkilenmiştik. Öyküde zor koşullarda yaşayan, yoksul bir aile anlatılıyordu. Her zaman dikkati dağınık olan bizlerin, bu öyküyü dinlerken soluğumuzun kesildiğini, dikkatle dinlediğimizi anımsıyorum.
Lisede Fen derslerine gelen hocam Bülent Aslan´ın elimde Steinbeck´in "Gazap Üzümleri" romanını görünce, "İşte böyle kitaplar okuyun." dediğini,
Bir gün derste çok fazla gürültü yapan bir öğrenciye , " Kronik asit!" deyişini, şımarık, haylaz bir öğrenciye de "Çamoka!" demesini...
Yine lisedeki Felsefe hocamızın, "Hepimiz, bu hayatta rol yapıyoruz. Evde çocuk, okulda öğrenci rolünü oynuyoruz." demesini anımsıyorum. Babamızın dışarıda başka bir rolde olduğunu, evdeyse "Baba" rolüne büründüğünü, kendisinin okulda öğretmen, evde baba rolünü oynadığını söylediğinde hayretler içinde dinlemiştim. Felsefe dersinden önce kalmıştım, sonra o dersi yeniden alınca çok çok sevmiştim. Sonra şimdi anımsayamadığım yıllarca yaşanılan birçok acı, tatlı anılar...
Herkesin hüzünle söz ettiği, yaz aylarının bittiği, leyleklerin göç ettiği, serin rüzgârların esmeye başladığı bu Eylül ayında okulların yeni açıldığı bu günlerde tüm öğretmenlerimize sevgiyle, saygıyla...
