Cumhuriyet İlkokulu’nda öğrenciydim. Kırşehir’de oturuyorduk. Adını onurla ve gururla söylüyorum. Okulumun adı Cumhuriyet’ti. Ve bir övüncüm daha vardır. Büyük ozanların yetiştiği topraklardan geldim. Muharrem Ertaş, Neşet Ertaş, Çekiç Ali… Memleketim aynı zamanda bir türkü başkentidir.
Cumhuriyet İlkokulu’nda dersler başlamadan önce mutlaka her hafta bir tiyatro gösterisi olurdu. O haftanın anlam ve önemine göre… Kimileyin ormanlarla ilgili olurdu bu oyunlar. Kimileyin yazı devrimi, kimi zaman Cumhuriyet, çocukların bayramıyla ilgili, kimi zaman da bir ülkeyi küllerinden yeniden ortaya çıkarmış büyük önderi anlatan…
O mini canlandırmalarda hiç kimseye, “Sus, konuşma, dinle…” diye uyarılarda bulunmazdı öğretmenler. Çünkü tüm çocuklar soluksuz dinlerdi, izlerdi oyunları. Dinleme kültürü kendiliğinden oluşmuştu. Hepsi dersten önce hepimize umut, coşku, mutluluk verirdi. Yüzümüzde gülücükle, mutlulukla girerdik derslerimize. Yeni dergiler gelirdi bir de…
Yaprakları, baskı kalitesi, içeriği oldukça zengindi. Onlar da bize yaşama sevinci, mutluluk verirdi. Her ay gelen bu dergiler taptaze mürekkep ve kağıt kokardı. Biz de okuma sevinciyle dolup taşarak okurduk. O kokuyu hiçbir zaman unutamadım. Hala yeni aldığım kitapların arasını koklarım. Haylazlık, yaramazlık yapmaz mıydık hiç? Elbet yapardık. Fakat yurt sevgisini, yazı sevgisini, kalem sevgisini, bilimi, sanatı, emeği, yurduna, halkına değer veren tüm insanlarımızı duyumsayarak, özümseyerek öğrendik.
İşte yine önemli bir haftaydı. O hafta bir çocuk ve arkadaşları canlandırma yapacaktı. O mini oyunlarda oynayanlar bizim arkadaşlarımız olurdu hep. Bu kez oynanan oyunda mavi gözlü bir adam vardı. Yani Atatürk… Atatürk’ü güler yüzlü, şakacı kişiliğiyle, efendi tavırlarıyla bildiğimiz bir arkadaşımız oynuyordu. Adı Emre’ydi. Oyunu izledik. Emre, çok rahat, yine güler yüzlü, sağlıklı tavırlarıyla oyunu oynadı. Öyle beğendik ki. Oyun bitiminde tüm oyuncuları ama özellikle Emre’yi ellerimiz kıpkırmızı olana dek alkışladık. Emre, dediğim gibi zaten sevilen bir çocuktu. Benim de en yakın arkadaşlarımdandı. Ama hele ki o günden sonra daha da başka bir gözle bakmaya başladık ona. O, bizim için yurdunu kurtardıktan sonra bunlarla yetinmeden yurt sevgisini, yazı sevgisini, orman, ağaç sevgisini bize kazandıran, okuduğumuzu anlamamız için yoğun çaba göstermiş, bize yepyeni bir alfabe kazandırmış insanı oynamıştı. O, bizim kahramanımızdı. O gün oynanan o oyunu, Emre’nin tertemiz gülümsemesini hiç unutmadım. Sanırım hiçbir zaman da unutmayacağım.
Hepimizin yaşamına dokunan ve her zaman dokunacak insanı anlatan sayısız kitaplar yazıldı, yazılacaktır. Ve tüm bunlar her zaman ilgiyle okunacaktır. Ve ben o güzel insanın tüm zamanlardan daha da çok merak edildiğini düşünüyorum. Her zaman da merak edilecektir. En çok ilgi gören, yaptıklarının daha iyi anlaşıldığı, en çok üzerinde düşünülen günlerde olduğumuzu düşünüyorum.
Taylan Özgür Köşker
