Ben hayatın öğrencisiyim.
Ben bilgiye susamış, hayatın bilgi kırıntıları ile beslenip, bilgi okyanusuna açılmanın telaşında olan sıradan bir öğrenciyim. Benim akıl dağarcığım hiç dolmaz. Hep boştur. Soruların sonsuzluğudur, sonsuz bilgi kaynağının.
Lodosun sıcak rüzgarının, kışkırttığı dalgaların rıhtımın, kayalıklarında köpürmesini, o yavru martıların rıhtıma yayılan dalga köpükçüklerinde rızık aramasına şaşar şaşar bakarım, mesela. Sonra, o sıcak lodosun rüzgarını kıskanan serin poyrazın lodosu kovalamasına ve ta o dağlardan çam, kestane, ıhlamur, meşe, zeytin kokularıyla kent sokaklarını yıkamasını da kıskançlıkla seyreder, yaşarım.
Doğa hep güzeldir.
Serçeler koca ıhlamurun altında oynaşıyorlar. Ihlamur da kışa hazırlık yapıyor ve yapraklarını döküyor. Okulun bahçesinden çocuk sesleri. Bilirsin, çocuklar susmazlar, her şeyi isterler ve her şey onlarca güzeldir. Her şeyi istemek, ne güzel bir şey. Güzel olan her şeyi ister insan. Bizim “anneanne” de her şeyi istiyor. Tadımlık ya da her şeyin elinin altında olması gibi bir duygu. Ne güzel, çocuk gibi.
Alçak gönüllülük.
Bu toplumda kinden, öfkeden, kızgınlıktan, küfürden uzaklaşabilmek için bin küfe sevgi yemek gerekir….İyi de sevgi nerede, nereye gitti? Alçakgönüllülükle, her şeyin nereye varacağını anlayan, bahçesini cennete çevirmesini bilen mutlu insanlar, bir bahtsızın bile ağır bir yük altında yılmadan, nasıl yolundan dönmeden yürüdüğünü, herkesin hep birlikte güneş ışığını bir dakikacık daha görmeye çalıştığını fark eden kimse, rahata ve mutluluğa erişmiştir. O kendine bir dünya kurmuştur. Bu dünya içinde istediği zaman bahçesini güneşle süsleyebilir.
Ne zor, ne büyük, ne zahmetli bir iş.
Şunu da öğreniyorum.
Hiç kimse birbirine benzemez.
Ve hiçbir zaman da herkes aynı olmayacak. Ne birini kendinize benzemeye zorlayın, ne de kendinizi birine. O odur, sen de sen. Zaten onun başka biri olduğunu anladığınız, kabullendiğiniz an, o kişiye, yüreğinizde sevgi ve saygı beslemeye başlarsınız.
İnsan olmaya hoş geldiniz.
Dedim ya, ben hayatın öğrencisiyim.
