"Şiir seversen
doğayı seversin
börtü böceği kuşu seversin
insanı seversin"
Göğün ipini tutmuş koşuyor çocuk
savura savura denizi, al yeşil mor
kıyı boyunca
SİZ VAR YA SİZ
ÇOCUKLARINI DENİZAŞIRI ÖLÜMLERE GÖNDEREN
SÖMÜRGECİLER KADAR MERT DEĞİLSİNİZ.
Tutup geceyi basıyorum utanan yerlerime
unutulmayacak bir ana tanrıça olması için
SUYUN UYUYAN ÖPÜŞÜNE
KOY AĞZININ GÖĞÜNÜ
Aşk sestir elbet
hep yanı başımdaydı yüzün
sözcüklerdir asıl iç çamaşırları
aşk denen giysilerin altına gizlenen
Çünkü bütün baharlar
Önce yürekte açıyor
Kuşlar gidiyor
Göğüslerinden geçirerek rüzgarı
Çıplak kızlar zambak topluyor
yağmurda
ANNEM
DAĞLARIN ÇİÇEĞİ
KESİLMİŞ SÜT KOKAR DÖŞÜ
Ne kendine ne sevgiliye
şiirden başka hiç bir şeye
geçmiyor sözüm, ne dersen de.
Fesleğenim yok artık diyen herkese
menekşeler önermeyi ilke edindim.
HAYAT BENİ
GÖZYAŞIMDAN ÖPÜYOR.
Bu dünyada seni bulmaya geldim
bir merdiven oldum
kendimden indim.
Not : İNSAN - Şiir defteri 2´den alınmıştır.
SÖZ
Ben yol gösterici değilim.
Ben öğretmen de değilim.
Ben düşünen ve düşündüğünü
söyleyen, yazan sıradan biriyim.
