Yaygın basında, spor yazarları arasında en çok Attila Gökçe´yi beğenirim. Çünkü, sözünü eğip bükmeden, söyleyeceğini dobra dobra dile getirir, eleştirisini cesurca yapar. Doğrusu da budur zaten. Gazetecinin ilk görevi eleştirmektir.
Bandırma yerel basınında, bu işi en iyi şekilde yerine getirenlerden biri de Tufan Dalgıç kardeşimdir. Yerel basında görev yapmak çok daha zordur. Çünkü, küçük bir kentte yaşarsınız ve eleştirmek zorunda kaldığınız kişilerle çok daha fazla iç içesinizdir. Her an yüz yüze gelirsiniz. Kişiyi överseniz, sorun yok. Ancak, yeri gelir, sevdiğiniz, dost sandığınız bir kişiyi eleştirmek zorunda kaldığınızda, size karşı bir anda tavırları değişiverir, hatta küserler. Çünkü, onların demokratlığı sadece muhalifleri eleştirildiğinde geçerlidir.
Bandırmaspor da, bu gerçeklerden soyutlanamaz. Elbette ki, Bandırmaya mal olmuş bir kulüpte yapılan yanlış işler eleştirilecektir, eleştirilmelidir.
Tabii, bunu yapmayarak, ?Ben Donkişot? değilim. Köşe yazılarımda ?ne suya dokunurum, ne sabuna? diyerek, kendilerince ?dengeli? yazdıklarını sananlar, hatta bu ?dengeli? sandıkları yazılarını bir de kamera önünde röportaj yaparak anlatanların bulunduğu bir ortamda Tufan Dalgıç´ı beğendiğimi ve takdir ettiğimi söylemek isterim.
Demokrasilerde eleştirilemeyecek kişi veya kuruluş yoktur. Gazetecinin görevi, beğenmek ve alkışlamak değildir. Daha iyiye, daha güzele ulaşılmasını sağlamak adına eleştiri hakkını sonuna dek kullanmaktır. Çeşitli koltuklarda oturan kişiler ve özellikle siyasiler, bu eleştirilere daha fazla katlanmak zorundadırlar.
Bravo, Tufan Dalgıç´a. Yazılarını kaleme alırken, ?İçine bir cümle koyar, eleştirir gibi yaparım? anlayışına sığınmayıp, eleştiri hakkını sonuna dek kullanma mesleki ilkeni sonuna dek sürdüreceğine inanıyorum, sevgili Tufan. Yolun açık olsun!
