Dünyanın 4,5 milyon yıl yaşında olduğu bilinir.
Kalan ömrünün de 5-5,5 milyar yıl olduğu tahmin edilir,
bilim adamlarınca.
Güneş, dünyamıza canlılık veren ısı kaynağının, 7,5-8 milyar yıl yaşında
olduğu ve 5 milyar yıl sonrada enerji var ediş dengesinin bozulacağı, KOCA KIRMIZI DEV´in, sönmüş KARA BİR DEV´e dönüşeceğini söylüyor bilim adamları. Bu süreçte dünyamız da soğuyacak, üzerinde hiçbir canlının yaşayamadığı ölü bir gezegene dönüşecek.
Yoktan var olan dünyamız, varken yok olacak.
Aklımızın kavrayamadığı kadar çok vaktimiz var, kainatın bu bahçesinde.
Öyle sanıyoruz.
Şu bizim insanoğlunun dünyada dolaşmaya başladığı 5 bin yıllık tarihimizde, dünya en büyük yıkımı, yok olmayı son 300-400 yıldır yaşıyor. Kapitalizm insanı "benden sonra tufan" anlayışına soktu. Toprağın meyvesi otlar ve ağaçlar yok ediliyor, zehirleniyor. Otlar ve sular zehir kusuyor, canlılar ölüyor. Kaçıp gidecek bir yerleri de yok artık dünyada. Gökyüzü ve yeryüzü insanı lanetledi.
Açlık ve ölüm tamtamlarının sesi, çıplak tepeleri, zehirlenmiş ovaların bereketsiz yalnızlığını aşıp dolanıyor dünyayı.
Kapitalizm denen hastalıklı ekonomik yapı ile sonsuz büyüme-sınırsız tüketim sendromunda dünya ve insanlık kendi yok oluşunu hızlandırıyor.
Oysa sınırsız büyüme yoktur.
Doğanın kendisi sınırsız değildir.
Ben mi?
Mülkiyetsiz bir karış toprak istiyorum.
Ortasına bir kiraz ağacı, çevresine bir kaç nar ağacı, çiçek inciri ekmek için.
Baharın bir güzel gününde, kiraz ağacının bakire çiçeklerinin altında doğanın müziğini dinlemek için.
Bana ne bu şerefsiz kapitalizmden!
