Çocuktuk, bir komünizm belası vardı…
Öyle derlerdi.
Ha geldi, ha geliyor, yok bu kış gelecek derken, bir türlü gelmedi komünizm.
Ama bu sözde tehlike yüzünden, ülkemizin, ülke gençliğinin başına gelmedik kalmadı.
Darbeler oldu, solcular öldürüldü.
Mezhep ayrılıkları körüklendi, katliamlar yaşandı.
Hapisler, acılar, sürgünler, ölümler…
Ne kitaplar yakıldı, ne güzel insanlara kıyıldı.
Hep bu komünizm yüzünden, solculuk yüzünden.
Ülke insanları yıllar boyunca birbirine düşman kılındı.
Var bir 30-40 yıl….
PKK diye bir Kürt örgütü ülkeye acı, bölünme korkusu ve ölüm getirdi.
Türk gençleri, Kürt gençleri
Savaş lordları kanla beslendi, ülkenin kaynakları ölümlere gitti.
Bu ülkenin insanları, Türkler ve Kürtler, bir araya gelip konuşamaz oldular.
Bir arada yaşamayı sürdüren/isteyen bu insanlar, savaş çığlıklarına rağmen, barış sözü/ortamı
Yaratmanın derin uğraşı içindeler.
Üstüne üstlük, yeni ve kalıcı bir bölünme daha çıktı ortaya….
Laikler-dinciler
Cumhuriyetçiler-şeriatçılar
Solcular-muhafazakarlar….
Bölüne bölüne, bölünmekten yorgun düşen, küsen, konuşmayan, birbirini tehdit eden, birbirinin işi, aşı ile uğraşan, öfkeli ve kindar bir neslin ilk saldırıları…
Bildim bileli…..
50-60 yıldır içimiz dışımız düşman oldu, doldu.
Önder insan Mustafa Kemal ATATÜRK : ’’Yurtta barış, dünyada barış.’’ dedi ya, O öldü, yurtta da, dünyada da barış bitti.
Bir türlü çevremizi dost ülkelerle çeviremedik.
Sağımız solumuz, önümüz arkamız düşman.
En son Suriye bataklığına da daldık.
Yaşım oldu 70.
Ölüp gideceğim, şu düşmanlıklardan, şu ilkel düşüncelerden, şu dinbaz gericilik kafasından, kör milliyetçilikten, hırsızlık ve şarlatanlıklardan kurtulamadık
Ne iştir bu yahu!
