Bandırma-İzmir arasındaki tren güzergâhından Bandırma istasyonu çıkarılmadan önce yaptığım yolculuktan…
Dağılan Masaların Ardından Yitirdiklerimize…
Bandırma İzmir trenindeyim. Hareket saati geldi. Tren Bandırma’dan yola çıkıyor. Kentin içinden, insanların telaşından uzaklaşıyor; sarının, yeşilin hakim olduğu, hür ağaçlarla işaretlenmiş tarlaların arasına karışıyoruz. Ne büyük tarlalar diyorum, kendi kendime. Kaç insanı doyurur, üstünde yetişen arpası, buğdayı. Sonra fark ediyorum ki, toprak da bir mücadele içinde ama insan için değil çabası. Ayrımcılık göstermeden rüzgârın uçurduğu, suyun taşıdığı her tohumu büyütüyor; kâh bir kuş faydalansın diye kâh yaşamın döngüsü devam etsin diye.
Bir önceki yolculuğumdan beri hafızamda misafir ettiğim sarıları, yeşilleri, morlarıyla türlü bitki büyüyor boyuna. Kuşlar, böcekler, kelebekler… Herkeste bir telaş hali biliyorlar, kendi çabalarıyla sürdürecekler yaşamlarını. Yabani otlar da biliyor bunu. Buradan geliyor iki taşın arasında bile büyüme gayretleri. Yaşamak için direniyorlar hep. Ama buğday öyle mi, insanı doyurmak kolay mı? Gübresi, suyu, işçiliği… Toprak insandan ilgi bekliyor, bak diyor uçan kuşu göstererek, senin bu kuştan farkın ne? O da mücadele ediyor doymak için sen de etmek zorundasın. Ben bir yere kadar can veririm buğdaya, sonra insanın gösterdiği emeğe bakarım, diyor.
Toprağın kararlı duruşundan olmalı ki, toprağı tohumla buluşturanları, başında beyaz yazmasıyla tarlada gezinen emekçileri görüyorum. Kimi yabani otlara uzatıyor elini kimi çapalıyor toprağı. Toprak ziyadesiyle besleyecek kendine katılan tohumu ama onun da vazifesi bir yere kadar. Gerisi hep emek, biliyorum.
Yolculuk geçiyor böylece. İzmir’e varıyoruz. Trenden iniyorum. Şehirdeki fırınlar dizmiş yine ekmeklerini cama. Kim bilir hangi tarladan toplanan buğdayla yapıldı bu ekmekler, diye düşünüyorum -istemsizce.
Ertesi gün bir markete giriyorum. Bakliyatların olduğu rafa yöneliyorum. Aklımda tarlaların üzerinde toprağı süren traktörler, beyaz yazmasıyla tarlada gezinen emekçiler… Yeşil mercimek, fasulye, nohut, pirinç her birine yine zam gelmiş. Ülkenin hali ortada, çiftçi ne yapsın diyorum. Mazot zamlı, gübre zamlı, tohum keza öyle derin bir nefes alıyorum.
Bir pakete uzanıyorum. Arkasında şöyle yazıyor, menşei ülke Hindistan.
Bir başkasına uzanıyorum, Çin.
Bir tane daha… Kanada.
Ne oldu bizim ekinlere diyorum, gördüğüme eminim emek veren onca insanı. Ne oldu toprağı demir atıyla işleyen çiftçinin ürününe? Sormaya devam ediyorum kendime.
Kullanılan tohum, gübre, ilaç, traktör, mazot… Nereden geliyor bunlar? Bakliyatlar ve yağ bitkileri gibi bunlar da ithal değil mi? İthal olmayan tohum, gübre, ilaç… Bunları üreten kamu işletmeleri de birer birer özelleştirilmedi mi?
Kendim soruyor kendim cevaplıyorum. Marketten çıkıyorum.
Gece bir haber görüyorum sosyal medyada. Şöyle diyor haberde, Balıkesir'in Bandırma ilçesindeki Bezirci köyü ile Şirinçavuş köyü arasındaki daha önce durdurulan 48 bin dekarlık verimli kuru tarım arazisinde organize sanayi bölgesi kurma projesi yeniden gündemde.
Haritaları açıyorum internetten. Kaygı içindeyim. Trenin güzergâhında görmediğim tarlalardan bahsedildiğini anlıyorum. Görmeden yitirdiğim yerler düşüyor aklıma. Yitirdiğimiz göller, ormanlar, dağlar… Ranta ve hırsa yenik düşen Verimli toprakları, çiftçilerin emeğini, yerli mahsulü, kaç insan ömrü yaşında olduğunu hesaplayamadığım toprağı düşünüyorum. Toprağın içinde yaşayan canlılarla birlikte görmezden gelinen, kaybı göze alınan her şey için kaygı duyuyorum.
Tarlanın üzerindeki hür ağaçlar, mücadele eden yabani otlar, ekinler topraktan koparılırken onların kaderini belirleyen masa çoktan dağılmış olacak, diye düşünüyorum. Biliyorum ki, karar almak üzere masaya oturanların masa dağıldıktan sonra da aklına düşmeyecek toprak. Düşse ne yazar? Onların gözündeki toprakla emekçinin eline bulaşan toprak bir midir?
