Şu doğurgan, bereketli körfezi o denli kirlettik ki, en dayanıklı, en çok üreyen, en kurnaz balık olan istavrit bile bizi terk etti.
Çekip gitti bu körfezden.
Beraberinde ikiz kardeşi izmariti, teyze çocuğu lapinayı, yeğenleri isparileri, amcaoğlu karagözü, halasının torunu sarıgözü de götürdü.
Çinekop, ağabeyi lüfer, arada bir körfezimizi ziyaret eden palamut, kardeşi çingen palamudu ile beraber, Eylülün sardalyesi, Karadeniz´in yağlı hamsisi, ince belli zargana... Hepsi çekip gitti.
Balıklar bizi terk etti.
Şarabın da tadı kaçtı.
Balıksız şarap olur mu?
O şarap ki, Avşa´nın batmayan güneşinin ısıttığı, altın sarısı kumun yaktığı, binlerce yıldan bu yana insanların içini ısıtan kara üzümün kutsal suyuydu.
Bortaçina.
Bortaçina da öksüz kaldı.
Balıksız Bortaçina düşünemiyorum.
Nasıl aramazsın tavada kuyruğu kalkık istavriti, tenekede cızbız sardalyeyi, lüferin ızgarasını, palamudun yahnisini ? Şarabın aşkına, sevginin en güzel, en yalınına, muhabbetin sıcaklığına, dostluğun içtenliğine nasıl kaldırmazsın kadehini!
-Haydi sağlığa, dostluğa, hayata!
Şarabın da tadı kaçtı.
Şimdi o darbukanın kıvrak vuruşları, klarnetin deli eden coşkun sesi, kemanın kahredici nağmeleri de çok uzaklarda, anılarda kaldı.
Şarabın olmadığı bir hayat, bir sofra ne kadar zavallı, sesiz, mahzun, acı ve yoksuldur.
Balıksız ve şarapsız bir kent...
Tanrı´nın insanlara bahşettiği, hayatın varoluş can suyu denizde, canlılığın bitmesi! Ne acı! Bu nasıl bir cahillik, bir körlük, bir ihanet, bir aptallık, bir sorumsuzluktur.
Balıksız ve şarapsız bir hayat!
Zavallı insanlar...
Bortaçina öksüz kaldı.
