Salı günü Urla İlçesinin Zeytinalanı Beldesindeydim.
Rahmete kavuşmuş bir “Siyaset Arkadaşımızın” cenaze törenine katıldık.
Bu vesile ile 25-30 yıldır beraber siyaset yaptığımız çok sayıda arkadaşımı gördüm. Geçen yıllar, onlar üzerinde de işlevini yerine getirmişti.
50 yaş üstündeki arkadaşlarımın tamamının saçları beyazlamıştı. Bazılarının yanlarında oğulları, hatta torunları vardı. Onları izlerken, arkadaşım oldukları için çok gurur duydum. Hepsi siyasette “Namuslu” kalmayı tercih etmişler ve hayatlarını buna göre düzenlemiş öyle yaşamışlardı. İçlerinden bir tane bile, şimdiki sapı silikler gibi “türedi-vurguncu-ihale ve sadaka hırsızı” çıkmamıştı.
Onlarla sohbet ederken, beraberce yaptığımız mücadelede yaşadığımız bazı olaylar, film şeridi gibi gözümün önünden aktı, gitti.
Yıl 1986. 12 Eylül Darbecilerinin koyduğu, Özal’ın TBMM de bilerek kaldırmadığı “Siyasi Yasakların Kaldırılması” Referandumu için çalışıyoruz. İnanıyorum ki Türk Siyasi Tarihinde böylesine organize ve bilinçli bir kampanya yapılmamıştır. Toplumun hemen her kesimini “Demokrasilerde Yasakları Ancak Halkın Koyabileceği” konusunda bilinçlendirme ve harekete geçirme çalışmalarından sonra, İzmir’in tüm köy ve mahallerinde girilmedik ev, sıkılmadık el bırakmadık. İkna olmayan yörelere tekrar-tekrar gittik. Zamanın SHP İl Başkanı Sayın Şeref Bakşık’ın tecrübeleri, destekleri başarıda büyük pay sahibi oldu.
Sonuçta Türk Milleti, toplamda sadece 51 bin oy farkıyla “Siyasi Yasakların Kaldırılması” kararını verdi.
İzmir toplamında bizim ortaya koyduğumuz olumlu fark ise 256 binden fazla idi.
Yani biz bu olumlu farkı yaratmasa idik, Türk Demokrasisi, darbecilerin koyduğu-Özal’ın koruduğu “Siyasi Yasaklı” ayıbını sırtında taşıyor olacaktı.
Bu olayı şunun için anlattım;
Siyaset ve Particiliğin okulu yoktur. Önce isteyeceksiniz, ülkenizi çok seveceksiniz ve devamlı çalışacaksınız, sürekli öğreneceksiniz. Bilenlere soracaksınız, okuyacaksınız, sohbetleriniz bile ülke gerçeklerini öğrenmek üzerine olacak.
Eğer başarı istiyorsanız, her türlü fedakârlığı yapmayı göze alacaksınız.
Öyle, “Ben Siyaseti sadece Salı günleri grup toplantılarında yaparım” ,
“Canım şimdi yaz, bu sıcakta parti çalışması mı olur” , “Hafta sonu dinlenmeliyim” derseniz, başarılı olamazsınız.
AKP ve Erdoğan’ın en büyük şansı, rakipleri arasında siyaseti-particiliği-örgütlenmeyi bilenlerin çok az sayıda olmasıdır. Onlardan daha fazla çalışıp, onların ulaştığından fazla insana ulaşmazsanız yenilirsiniz.
Allah, siyasette de çalışana verir. 1991 Genel Seçimleri buna bir örnektir.
İzmir-Karşıyaka 2. Seçim Bölgesinde SHP nin 1. Sıra adayı Genel Başkan Erdal İnönü idi. Rahmetli Erdal Bey, “İnönü” gibi tarihi ve önemli bir isim olmasının yanında, bir Genel Başkan, bir Bilim İnsanı, bir Beyefendi ve çok esprili biriydi. Halkla iletişimi çok iyiydi. Üstelik 2. Bölge sol görüşlü seçmenlerimizin çoğunlukta olduğu bir bölgeydi.
Ben de DYP’ nin üst yönetimi tarafından “Kontenjan” adayı gösterilmiştim.
Yani ancak DYP birinci parti olursa, ben seçilebilecektim. Arkadaşlarımla yaptığımız olağanüstü bir çalışmayla, DYP birinci parti oldu ve biz Türk Siyasi Tarihinde ilk kez bir Genel Başkanı kendi seçim bölgesinde geçtik. Bu başarı tamamen bilinçli-cesur-ekip ruhu ile yapılan bir çalışmanın ürünü idi.
Demek ki, çalışınca gayret edince başarı sizin olabiliyordu…
Buradan günümüze gelelim;
Son bir haftadır Türkiye’nin gündemi “SOMA CİNAYETLERİ” ile dopdolu. Hepimizin içi yanıyor.
Ülke tarihinin en büyük maden faciasını yaşamışız. Erdoğan ve AKP her olayda olduğu gibi, yine sorumluluktan kaçmış, bu kölelik düzeninin sorumlusu kendileri değilmiş, Maden-AKP Genel Merkezi arasında çirkin ilişkiler olmamış gibi gündemi saptırmak için yalanlar söyleme yolunu seçmiştir.
Türk Milleti için siyaset yaptığı inancında olan bir muhalefet partisinin İZMİR ve MANİSA İl Örgütleri ne yapmalıydı diye kendimize soralım:
-Öncelikle 2 İl Başkanı ve yönetimleri, facia olduğu andan itibaren madende olmalıydılar.
-Kendi örgütlerinde kayıtlı Doktor-Sağlık çalışanı- Hukukçuları derhal oraya getirmeliydiler.
-Facianın yaşandığı madende çalışan işçilerimizin isim-adres-telefonları alınıp, İl- İlçe-Belde-Köy Temsilcileri kanalıyla tümünün evlerine ulaşıp, hal-hatır ve varsa eksikler sormalıydılar.
Devlet-Adli Kurumlar- Sağlık ve Sosyal Yardım Kurumları kendi işlerini yaparlarken, siyasetçiler olarak acılı insanlarımızın yanında olmalıydılar.
Bugün Türk Milletinin büyük bir kısmında, 301 olarak verilen şehit sayısı hakkında şüphe vardır.
Bu şüphe Erdoğan ve AKP’ye olan güvensizlikten kaynaklanmaktadır.
Erdoğan çok basit olan bir işi yapmaktan kaçınmaktadır. Bu davranışı ise, gerçeği sakladığı inancını arttırmaktadır!
Hâlbuki; Adı geçen madende çalışanların tamamı yani 2900 kişi toplansa ve basının huzurunda isim-isim bir kontrol yapılsa, kaç kişinin öldüğü net ve kesin olarak ortaya çıkmış olacak, toplum rahatlayacaktı.
Hükümet bunu yapmıyorsa, yapmaktan kaçıyorsa, o muhalefet partisi köylere kadar ulaşabilen örgütlü yapısıyla bu 2900 kişiye evlerinde ulaşacak, görüşmeyi belgeleyecek ve kamuoyuna gerçek ölüm sayısını verecek açıklamayı yapacak. Gerçek de ortaya çıkmış olacaktı…
Oooo, biz bunu nasıl yapalım, bu olmaz diyorsanız, bırakın o koltukları gidin evinize oturun. Ya da, AKP’ nin çalışmasını inceleyin, adamlar nasıl çalışıyor bir öğrenin. Siyasette, iddianız kadar yaşama hakkınız vardır. Pes ettiğiniz zaman yok olursunuz.
Eğer gerçekten Atatürk Türkiye’sine, Lâik Cumhuriyete, Demokrasiye, Çağdaşlığa inanıyorsanız, yukarıdaki gibi çalışacaksınız.
Önümüzde Cumhurbaşkanlığı ve Genel Seçimler var.
Lütfen işinizi adam gibi yapın, Beyaz Saçlı Delikanlıların nasihatlerini can kulağıyla dinleyin, bizi tekrar sahalara indirmeyin, işsiz kalırsınız…
Sağlık ve başarı dileklerimle 22 Mayıs 2014
Rifat Serdaroğlu
