Ne yazık ki yine bir başarılı çalışma sonucu KAAN’nın uçurulması sonucu ve ardından hemen başlayan gereksiz ve de çok anlamsız çocukça tartışmalar sardı her yanımızı. Gazeteciler, yorumcular ve vatandaşlar olarak bizler neredeyse enerjimizin tamamını bu çok gereksiz ve de anlamsız konu üzerinde boş yere harcayıp duruyoruz.
Aslında uçak yapma meselesi hem teknolojik ve hem de bilimsellik ve de daha da önemlisi alt yapısı olarak günümüzde başarılması en zor işlerden birisi olduğunu iyi bildiğimizi düşünüyorum. Bu konuda yaklaşık 50 yıl önce ABD’de AVİONİCS SCHOOL da okuyan ve bitiren bir teknik adam olarak görüşüm, bu olayın son derece gurur verici ve de 10-15 yıl gibi kısa sürede başarılmış örnek bir çalışma olarak eğitim ve çalışma hayatımızda yer alabileceği yönündedir. Ve böylesine önemli bir teknik çalışmayı da artık küçültmek değil el birliği ile tartışmaların kapatılması gerektiğini düşünüyorum.
Unutmayalım ki başarıları alkışlama geleneği yeni başarıların ortaya çıkması için önemli bir ivme nedenidir. İster spor, ister eğitim ve isterse çalışma hayatımız gibi sosyal yaşamın hangi alanında olursa olsun sıradanlıktan kurtulmak istiyorsak eğer mutlaka üreten, başarılı olan ve de çalışkan öğrencilerimizi, sporcularımızı, teknik adamlarımızı, işçimizi, doktor ve mühendis gibi grup çalışması olan her yerde örnek davranışların arkasında olarak onları kıskanmadan, küçültmeden toplum adına iyi bir geleceğe katkı yaptıklarını göstermek adına başarılı insanlarımızı mutlaka alkışlamalıyız.
Ve bu bağlamda sizlerle başarıyı alkışlama konusunda ABD’de başıma gelen bir anımı sizlerle paylaşmak istiyorum.
Okula 1973 Eylül ayında başlamıştım. Okul süresi içinde her ay sonu ders gidişatlarını öğrenmek adına imtihanlar yapılır ve alınan notlara göre bir sıralama yapılırdı o yıllarda. Şimdilerde yapılıyor mu bilemem ama ben Eylül ayı içinde başlayan ve 24’ü ABD’li sadece benim yabancı olduğum 25 kişilik sınıf ta ilk üç ay hep sınıf birincisi olmuştum. Ama Kasım ayı sonunda yapılan imtihanlar sonucunda sınıf öğretmeni sıralamada birinciliğin ABD’li arkadaşıma geçtiğini söyleyince sınıfta birinci olan arkadaşımız için bir alkış koptuğunu iyi hatırlıyorum.
Biraz bozuldum tabii. Canım sıkılınca sınıfı terk ederek kahve içmeye çıkmıştım. Arayı biraz fazla uzatınca sınıf öğretmeni beni sınıfa çağırdı ve bana sıkılmanı anlıyorum ama sen de tekrar birinci olabilirsin deyince ben de notlarımın düştüğüne değil alkışa biraz bozulduğumu söylemiştim.
Sınıf öğretmeni biraz durdu ve bana dönerek, bak Göçmen dedi, unutma, bu sınıf ilk üç ay da seni alkışlamıştı. Başarılar alkışlarla değerlenir ve de yaygınlaşır dediğinde hatamı anlamış ve sınıftan özür dilediğimi çok iyi hatırlıyorum.
Konuyu fazla uzatmadan kısaca söylemek istersem eğer BAŞARILARI ALKIŞLAMA konusunun bir eğitim sorunu olduğunu ve bu konuda da büyük eksikliğimiz olduğunu düşünüyorum. Ve inanıyorum ki böylesine ciddi bir sorunun eğitim alanında yer alması ve de zamanla benimsenmesi ile güncel yaşam içinde yer alan dinamiklerimizin güçlü bir ivme ile pozitif yönde gelişebileceğini söylemek isterim.
