Sabah erkenden salona geçtim. Biraz da orada uyuyayım, dedim.
Ben, dolaşmayı çok severim. Gezmeden duramam. Bu, uyurken de böyledir. Yanlış anlaşılmasın. Uyurgezer değilim, ama sabahları yatak değiştirmek hoşuma gidiyor. O zaman daha iyi dinlenirim.
Salonda uyurken telefonum çaldı. Saate baktım. Sekiz buçuktu. Arayan annemdi. Bu kadar erken zamanda aramazdı. Mutlaka ters giden bir şeyler vardı. Telefonu açtım. Annem, önce ?Günaydın, ne yapıyorsunuz? ? dedi. Bunları beni telaşlandırmamak için söylemişti.
?Baban rahatsız,? dedi. ?Kusuyor, tansiyonu yükseldi! Gelirsen iyi olur.?
Hemen üzerimi giyindim. Arabanın anahtarını aldım. Aşağı indim.
Hava kapalıydı. Evlerinin önüne geldim. Başımı kaldırdım, balkona baktım. Babamın çiçekleri de bana bakıyorlardı. Renk renk sardunyalar boyunlarını bükmüştü. Ya da bana öyle geldi.
Yukarı çıktım. İçeri girdim.
Babam tam olarak kendinde değildi. Eskiden içeri girdiğimde ayağa kalkıp sevinçle: ?Vay, kurban olurum sana!? derdi.
Kaygıyla baktım. Neşesiz ve halsizdi. Annem, aleti koluna taktı. Bir süre sonra makine öttü. Tansiyonu iyice yükselmişti. On sekiz buçuktu?
?Biraz sonra yeniden ölçelim.? dedim.
O, neşe dolu sesiyle ?Eee anlat bakalım.? diyen babam gitmiş, yerine başka biri gelmişti sanki.
Babamın o sağlıklı halini özlemiştim. Durdum, o günlerin ne kadar değerli olduğunu düşündüm. O güzel günler, anılar birer birer gelip geçti gözlerimden.
Üzerime bir karamsarlık çökmüştü. ?Acaba babama bir şey mi olacak?´ Annemin dediğine göre sabah beşten beri böyleymiş.
?Keşke bana o zaman haber verseydiniz.? dedim. ?Doktora götürürdük.?
Babam hastalığı, hastaneyi sevmez, kolay kolay doktora gitmezdi. Bir süre daha beklemeye karar verdik.
Aslında o gün çok sevinçliydim. Bir an önce o güzel haberi vermeyi düşünüyordum. Öykülerimden biri dergide çıkmıştı. Annem babam buna çok sevineceklerdi.
Eğer kendinde olsaydı, haberi alınca kesin şöyle diyecekti:
? Ben biliyordum zaten. Sen yıllardır çok okuyorsun. İleride çok iyi bir yazar olacaksın!?
İki gün önce anlatılamayacak kadar kötü bir rüya görmüştüm. Babam, yüksek katlı bir apartmanın en üst katında çırılçıplak bir biçimde duruyordu. Vücudu oldukça beyazdı. Hala o rüyanın etkisindeydim.
Öyle sanıyorum geçen haftaydı. Sabahın altısında uyanmıştım. Hava karanlık ve soğuktu. Ezan sesleri, kurt ulumaları, köpek havlamaları geliyordu.
Rüya görüyordum, ama gördüğümün rüya olduğunu biliyordum. Güya babam, annem ve ben denize giriyorduk. Onlar biraz uzaktaydılar. Babam birden dengesini kaybetti. Koca gövdesiyle denize düştü. Çok korktum. İçimden, ?babam gitti,´ dedim.
Derin sudan çok korkardım. İşin kötüsü iyi de yüzemiyordum ve babam çok kiloluydu. Yine de babamı kurtarmak için atlamam gerekirdi. Daha fazla düşünmeden atladım. Biraz babam çabaladı, biraz ben itekledim ve onu boğulmaktan kurtardım. Birlikte kıyıya çıktık. Gördüğüm rüya da olsa çok sevindim.
Annem, babamın tansiyonunu yeniden ölçtü. Az da olsa inmişti. Biraz uzanıp uyumasını söyledik.
Gitti şimdi. Odasında uyuyor. Arada bir gidip yokluyoruz. İyiye gidiyor.
Az sonra odasına gittim. Uyuyordu. Yanı başındaki sehpanın üzerinde yıllar önce hediye ettiğim müzik seti vardı. Hoparlörlerin üzerinde de- gelişigüzel konulmuş- Neşet Ertaş Cd´leri?
Babamın çalışma odasına baktım. Tablolar, resimler, fotoğraflar, renk renk boyalar, çeşit çeşit fırçalar. Bir tane şövale. Yaşar Kemal´in çok sevdiğim ?Yağmurcuk Kuşu´ romanının kapağına benzeyen kocaman bir çiçek resmi? Doğa resimleri, kuş resimleri...
Ne yazık ki babamın yeteneği bana bulaşmamıştı. Resim yapan herkesi hayranlıkla izlediğim gibi babamın da resimlerine özenerek, imrenerek bakardım.
Sık sık ben ona ?Resim çalışmaları nasıl gidiyor?? diye sorarım. O da bana, ?Yazı çalışmaları nasıl gidiyor?? der. Kimileyin de yazı yazmadığımı ve bundan tedirgin olduğumu anlar ve hiçbir şey sormaz.
Bunlar gibi aklıma gelen bir dolu yaşanmışlıklar, anılar var?
Sonra yeniden salona geçtim. Aklıma Aziz Nesin´in babası için yazdığı bir şiir geldi:
Babam
?Dünyaların en iyi babası benim babamdır
Düşmandır düşüncelerimiz
Dosttur ellerimiz
Dünyada tek elini öptüğüm
Babamdır
Kırkını geçtin adam olmadın der
Başım önümde dinlerim
Önünde tek baş eğdiğim babamdır
Sabahlara dek Kuran okur
Anamın ruhuna
İnanır ona kavuşacağına
Bana gavur der
Diş bilemeden
Dünyada tek bağışladığı ben
Tek bağışladığım odur
Başım derde girdikçe bakar çocuklarıma
Bir türlü ölemiyorum der senin yüzünden
Çocuklar ortada kalacak
Ölemez kahrımdan benim
Yaşamak zorunda benim yüzümden
Gözlerindeki ateş bakışlarında söner
Tuttuğun altın olsun der
Çocukluğumu tek anlayan odur
Dünyaların en iyi babası benim babamdır...?
Babam, uyandı. Kendine gelmişti biraz. Salona geldi. Koltuğa oturdu. Rengi, biraz öncekinden daha iyi görünüyordu. Onu canlandırmayı, neşelendirmeyi düşündüm. Hemen dergiyi önüne koydum. Yakın gözlüğünü taktı. Fotoğrafımı ve öykümü görünce sevindi.
Gülümseyerek,
?Aman kurban olurum ben sana!? dedi.
Gözleri dolarak öykümü okudu.
Babam, yeni yazdığım öykülerin her zaman ilk ve en iyi eleştirmenidir. Her babanın oğluna yaptığı gibi biraz da abartarak över. Her övülen oğul gibi benim de hoşuma gider. Utanır ve başımı eğerim.
?Çok, çok güzel? Bazı yazılar gibi insanı sıkmıyor. Bir solukta okunuyor. Güzel yazmışsın. Çok duygulandım.? dedi. İçini çekerek ağlamaya başladı.
?Sen çok iyi yazıyorsun. Bu sözümü unutma.?
Yeniden tansiyonunu ölçtük. Yine yüksek çıktı.
Ne yapacaktık? Yine bitkin, dalgın dalgın bakıyordu. Durum ciddiydi, anlaşılıyordu. Bir an annemle göz göze geldik. Gözlerimizle anlaştık.
Babamın koluna girerek,
"Haydi baba, doktora gidiyoruz." dedim.
Karşı çıkmadı. Aşağıya indik, yola düştük. Çapa Tıp Fakültesine gidecektik. Artık zaman yitirmenin anlamı yoktu.
Arada bir mırıldanıyordu, ama söyledikleri anlaşılmıyordu. Rahatlatmak için: ? Kaygılanma baba, iyi olacaksın." diyordum. Beni duyduğunu sanmıyordum.
Üniversite Hastanesi´nin önünde indik. Herkesin durumu bizim gibiydi. Sıkıntılı yüzler, umutlu bekleyişler, kıvranmalar, dövünmeler...
Hemen acile geçtik. Annem, hemşire olduğunu anladığımız bir bayana yaklaştı,
"Hemşire Hanım, babamız çok hasta. Tansiyonu yükselip duruyor." dedi.
Hemşire bayan,
"Hemen şuraya yatıralım.? dedi. ?Yeniden bir tansiyonunu ölçelim."
Uzun bir koridordan sonra ufacık bir odaya geçtik.
Hemşirenin bakışları, davranışları, ses tonu rahatlatıcıydı. Parlak, beyaz bir muşambadan yatağa oturttu babamı. Kollarını açtı. Tansiyonunu ölçtü. Yine çok yüksekti.
"Doktor beyin odasına alalım." dedi.
Hemen karşı odaya geçtik. Bir de doktor baktı. Gülümseyerek bizi dışarı çıkardı. Biz de diğer insanlar gibi beklemeye başladık.
Aradan ne kadar zaman geçti, bilmiyorum. Doktor, odasından çıktı. Ayağa kalktık, ?Durumu nasıl?? diye sorduk.
"Anjiyo olması gerekiyor. Tansiyonun neden yükseldiğini ancak öyle anlarız ."
Anjiyo yapıldı. Sonuç: Böbreğe giden bir damar daraldığı için tansiyon yükseliyormuş. Korkacak bir şey yokmuş. İlaç tedavisi uygulanacakmış. Bir gün de hastanede kalması gerekiyormuş. İşlemleri yaptırdık, bir gün hastanede kaldı.
İkinci gün eve gitmesine izin verdiler.
Epey bir yoldan sonra eve geldik. İlaçları içirdik. Evime dönmek zorunda kaldım. O geceyi, sık sık uyanarak, annemi arayarak geçirdim.
Ertesi gün kendine gelmeye başlamıştı babam. Korktuğumuz gibi olmadı. Güneşli, neşeli günler geri geldi.
Kim bilir belki de ayrımında olmadığımız güzelliklere sımsıkı sarılmak gerekti. Resimlere, müziğe, filmlere, öykülere, doğaya, kuşlara... Akıp giden günlerimize daha da sarılmak gerekti...
