Ebedi sevda son nefeste bulunur,
Tövbe hicranına vuslatla yoğrulur,
Nasibi varsa Kevser suyu sunulur.
Belki mühür kalbe bir gün vurulur,
Ölüm geldi bu tatlı cana takıldı.
Her gün eskildi, beşer nefse takıldı,
Zaman güneşe elbise yapıldı.
Yorgunluk, fâninin kölesi yazıldı.
Son nefese vuslat, nefes kalmadı.
Bugün nice Fâni ebede uğurlandı,
Günahı saracak toprak kalmadı.
“Ah” diyor toprak, eyvahlar çoğaldı,
Kalp ebede sırdaş, ölüm fâniyi tutmuş…
Ruh yaralı, vuslat gülü benden sonra solmuş
Hüzün, kırık kalbe güneşten evvel konmuş.
Gençlik ölüm çekirdeğine ikiz doğmuş,
Orhan Orgarun
DİNİN KAYNAĞI VE ÖNEMİ…
İslâm inancına göre din vahiy yoluyla bildiren Allah-u Teala’dür; bütün gerçek dinler Allah’tan gelmiş ve safiyelerini (halis, temiz) korudukları sürece yürürlükte kalmıştır.
İlk insan aynı zamanda ilk peygamberdir ve kendisine bildirilen din de tevhît dinidir.
Allah’ın varlığı ve birliği ile nübüvvet ve ahiret inancı bütün ilâhi dinlerde değişmez ilkeler olarak yer alır. Bundan dolayı, Hz. Âdem’den Hz. Muhammed’e (s.a.v.) kadar bütün peygamberlerin getirdiği hak dinlerin ortak adı İslâm’dır. Ancak tarihin akışı içinde insanlar hak dinden uzaklaşmış ve beşerî zaaf neticesinde yanlış yollara, bâtıl inanç ve yaşayışlara yönelmişler, dinde meydana gelen bu bozulma ve farklılaşma sebebiyle Allah-u Teala, Peygamberler göndererek insanları ya eski dinlerini aslî şekilde öğrenip uygulamaya çağırmış veya yeni bir din göndermiştir.
İslâm’ın insan ve din telakkisi (Bir birine ulaşma), insanın ve dinin evrim iddialarıyla bağdaşmaz. İslâm’a göre insan başlangıçta en güzel bir kıvamda yaratılmıştır. (95. et- Tîn Sûresi, Âyet/4). Hz. Âdem’den itibaren bütün insanlar, Allah tarafından gönderilen tevhîd dininin esaslarını kavrayıp benimseyecek ve hayatlarını bu esaslara göre düzenleyecek seviyede zihnî, ruhî ve bedenî kapasiteye sahip kılınmıştır. Allah’ın başlangıçtan itibaren insanlara bildirdiği dinin tevhîd dini olduğu ve onların bu dini benimsemeye yatkın bir fıtratta, yaratıldığı belirtilmiştir. (30. Er -Rûm Sûresi, Âyet/ 30).
Âyet ve hadislerde hak dinlerin ilâhî kaynaklı olduğu israrla vurgulandığından İslâm âlimlerinin din tariflerinde de bu kayıt daima yer alır. Bu sebeplerdir ki herhangi bir hak dinin, Peygamberlerine veya ortaya çıktığı kavme nispet edilerek adlandırılması İslâmî literatürde pek kabul görmez.
Dinin Önemi..
Din, insanla beraber var olmuş ve tarih boyunca varlığını sürdürmüştür. İnsanlığın vazgeçilmez bir gerçeği olması, sebebiyle bundan böyle de varlığını devam ettirecektir. Bunun da temel sebebi, insanın dinî bir varlık olmasıdır. Din duygusu insanın doğuştan beraberinde getirdiği bir duygudur. İnsan, her zaman ve her yerde yüce, kudretli ve ulu bir varlığa sığınma, ona güvenme ve ondan yardım dileme ihtiyacını hissetmiştir. Bu sığınma ve güvenme duygusu, din ile karşılanmaktadır.
Dinin fıtrî oluşu Kur’ân’da şu şekilde belirtilmektedir: “Sen yüzünü bir Hanîf olarak dine, Allah’ın fıtratına çevir ki O, insanları bu fıtrat üzerine yaratmıştır. Allah’ın yaratması değiştirilemez” (30. Er –Rûm Sûresi, Âyet/30).
İnsan, yapısı itibariyle dine muhtaçtır. Çünkü insan ruh ve bedenden ibarettir. Bedenî ihtiyaçları karşılamak nasıl hayatın bir gerçeği ise, mânevî varlığın devamı da ruhî ihtiyaçlarının karşılanmasına bağlıdır. O’nun bu ihtiyaçlarını karşılayan en köklü müessese ise dindir. İnsanın yüce bir kudretin mevcudiyetini kabul edip ona yönelmesi, duâ ve niyaz ile ona sığınması, doğuştan getirdiği sığınma, güvenme ve bağlanma duygularının en güzel bir karşılığıdır. Kendisine yönelinecek, sığınılacak en mükemmel varlık ise şüphesiz kâinatın yaratıcısı olan Allah’tır. Her şeyi var eden bir yüce kudretin mevcudiyetini kabul edip ona bağlanma insanı kuvvetlendirdiği gibi, duâ, niyaz ve Allah’a sığınma insanı yüceltir.
İnsanın psikolojik yapı ve yaşayışında karşılaştığı yalnızlık, çaresizlik, korkular, üzüntü ve sarsıntılar, hastalıklar, musibet ve felâketler karşısında ona ümit, teselli ve güven sağlayan en son sığınak din olmuştur. Ayrıca dinî yaşayışın insanı ruhî bunalımlardan koruduğu; kendisine ve çevresine karşı daha duyarlı ve dengeli yaptığı bilinmektedir.
Diğer Dinler Ve İslâm..
Bugün ilâhî kaynağa dayanan dinler diye kabul edilen YAHUDİLİK, HIRİSTİYANLIK ve İSLÂMİYET’in temel özelliklerini ve İslâm dininin diğer ikisinden farklı olduğu yönleri şu şekilde tespit ile mümkündür:
1- ) Allah İnancı: Yahudilik Tanrı’nın birliği üzerinde israrla durmasına rağmen en azından tarihlerin bazı dönemlerinde âdetâ Tanrı’yı beşerî organ ve duygular taşıyan bir insan gibi tasvir etmişler, insanlaştırmışlardır. Hıristiyanlar ise Tanrı’nın birliğini farklı şekilde ele alıp teslîsi savunmuşlar, aşırı bağlılık duygusuyla, Hz. İsâ’yı tanrılaştırmışlardır.
Halbuki İslâm, Allah inancı hususunda gerek Yahudilerin gerekse Hıristiyanların sonradan düştükleri yanlışlık ve aşırılıkları düzeltmiş, Tanrının beşerîleşmesini veya beşerin tanrılaşmasını reddetmiştir, bu noktada Hz. Mûsâ ve Hz. Îsâ’nın hakiki mesajını hatırlatarak Allah’ın bir ve benzersiz olduğunu vurgulamıştır.
2-) Melek İnancı: Meleklerin Allah’ın oğulları ve kızları olduğu iddiasını ve beşeri şekillerdeki tasvirlerini reddederek hem Yahudi ve Hıristiyanların düştükleri yanlışı göstermiş hem Allah’ın yüceliğini vurgulamıştır.
3-) Kutsal Kitaplar: Ne Yahudiler ne de Hıristiyanlar, Allah tarafından Hz. Mûsâ ve Hz. Îsâ’ya verilmiştir kutsal kitapları orijinal şekilleriyle muhafaza edebilmişler, Tevrat ve İncil zaman içinde ya kaybolmuş ve yeniden yazılmış ya da çeşitli ilâve ve eksiltmelere mâruz kalmıştır. Kur’ân-ı Kerîm ise hem vahy’edildiğinde yazıya geçirilmiş olması hem de ezberlenmek suretiyle muhafaza edilmesi yönüyle orijinal ve aslına uygun şekliyle günümüze kadar gelmiştir.
4-) Peygamberlik: Yahudilik ve Hıristiyanlık sonradan tahrif, edildikleri için örnek ve önder şahsiyetler olan peygamberlerle ilgili çeşitli iddia ve iftiralarda bulunup sonra gelecek peygamberleri kabül etmezken İslâm, hem bütün peygamberlere imanı şart koşmuş hem de onları lâyık oldukları güzel olan vasıflarla tavsif etmiştir.
5-) Dünya-Âhiret Dengesi: Yahudilik dünya hayatına, Hıristiyanlık da dünyadan uzaklaşıp mânevi hayata daha çok ağırlık verirken İslam her ikisi arasındaki dengeyi kurmuş ve korumuştur: “Allah’ın sana verdiğinden (O’nun yolunda harcayarak) ahiret yurdunu iste, ama dünyadan da nasibini unutma…” (28. el-Kasas Sûresi, Âyet/ 77).
6-) Mükellefiyetlerin Azlığı: İslâm, daha önceki şeriatlarda mevcut bazı ağır, yükleri kaldırmış veya hafifletmiştir, dini daha kolay ve yaşanabilir kılmıştır. Çünkü “İşte böylece sizin insanlığa şahitler olmanızı resulûn de size şahit olması için sizi mûtedil bir ümmet kıldık” (2. el- Bakara Sûresi, Âyet/143) buyurulmaktadır. Resûlullah da “Kolay ve yüce Hanîflik’le gönderildim” (Müsned, V, 266; bk. Bûharî, “Îmâm”, 29) diyerek İslâm’ın diğer şeriatlara göre deha mûtedil, kolay ve mûsamahalı oldğunu vurgulamaktadır. Kur’ân ve Sûnnet’te dini mükellefiyetlerin azaltılarak gerekli ve yeterli seviyede tutulduğu, İslâm’ın insanlara ağır yükler yüklemek için değil, rahmet ve inâyet olarak gönderildiği sıklıkla tekrarlanır. Kur’ân ve Sünnet’teki bu vurgu sebebiyle de İslâm bilginleri dinin anlatım ve yorumunda daima kolaylığı ve uygulanabilirliği tercih etmişlerdir.
İslâm’ın peygamberi peygamberlerin, onun getirdiği din de dinlerin sonuncusudur.
İslâm’ın bir diğer özelliği onun evrenselliğidir. Son olması açısından öncelikleri kucaklayıcı ve en mükemmel olmasıdır…
“Hiç ölmeyecekmiş gibi bu dünya için çalış, yarın ölecekmiş gibi de âhiret için çalış.” Hazreti Muhammed (s.a.v.)
